Eπανέρχεται η Προεδρευόμενη… Δικαστική Δημοκρατία

«Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η Νομική Αθήνας». Αυτή η διαπίστωση του Αντώνη Τρίτση το 1987 μου ήρθε σχεδόν αυτόματα στη μνήμη με το άκουσμα της πρότασης του Πρωθυπουργού για την προεδρία της Δημοκρατίας. Γράφει ο Χρήστος Κώνστας στο Politica.gr.

Μέχρι και τότε από όλους τους διατελέσαντες Προέδρους της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, μόνον δύο δεν είχαν σπουδάσει στη Νομική Αθηνών. Και οι δύο συνδέονταν με την περιπετειώδη εκλογή ΠτΔ το 1985. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης που σπούδασε στη Νομική Θεσσαλονίκης και ο Γιάννης Αλευράς, που δεν είχε σπουδάσει νομικά και ο οποίος ανέλαβε για λίγες μέρες ΠτΔ τον Μάρτιο 1985, αντικαθιστώντας τον παραιτηθέντα Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά τη ρήξη της συγκατοίκησης με τον Ανδρέα Παπανδρέου και μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας εκλογής του Χρήστου Σαρτζετάκη.

Σχεδόν 35 χρόνια μετά και με εξαίρεση την επιρροή που ασκεί πλέον το ΠΑΣΟΚ, τα άλλα δύο¨κόμματα¨ παραμένουν σταθερές συνιστώσες του συστήματος και όπως αποδεικνύεται του πολιτεύματος μας.Άλλωστε και την περίοδο των μνημονίων το δικαστικό σώμα έδωσε υπουργούς ή ακόμη και πρωθυπουργούς ,όπως ο κ.Πικραμένος ο οποίος σήμερα διατελεί αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.Κοινώς συχνά ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί προσφέρουν απλόχερα και δια της συμμετοχής τους ¨πολιτική νομιμοποίηση¨ κυβερνήσεων και κομμάτων.

Αλήθεια, πέρα απο τις αδιαμφισβήτητες διαπιστώσεις περί νομικής επάρκειας, σοβαρότητας και άλλων συναφών θετικών χαρακτηριστικών που συνοδεύουν κάθε τέτοια πρόταση μεταπήδησης απο το δικαστικό σώμα στη πολιτική, ποιος μπορεί επίσης να αμφισβητήσει τα συγκοινωνούντα δοχεία που έχουν δημιουργηθεί διαχρονικά μεταξύ των δυο εξουσιών;Άλλωστε και η επιμονή του πολιτικού συστήματος να ορίζει τους επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, στο υποτιθέμενο ανεξάρτητο δικαστικό σώμα,έρχεται να επισφραγίσει την παραπάνω παραδοχή.

Είναι προφανές ότι δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Ωστόσο αυτό απέχει από το να υπερθεματίζουμε συλλήβδην και άκριτα στην επιλογή ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού για μια κατεξοχήν πολιτική θέση με τα χαρακτηριστικά που διέπουν τον πολιτειακό μας θεσμό.Σε ότι αφορά την καθεαυτή επιλογή της μέχρι πρότινος προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Κατερίνα Σακελλαροπούλου ως υποψήφια πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και την επιχειρηματολογία για την αναγνώριση του ρόλου της σύγχρονης γυναίκας είναι τουλάχιστον φαιδρή αυτή η συζήτηση.Γιατί με το ίδιο σκεπτικό θα πρέπει να αποδεχτούμε οτι όταν την πρότειναν για πρόεδρο του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας δεν αναγνωριζόταν ο ρόλος της γυναίκας.

Eκτός των άλλων , η συζήτηση περί φύλου,την οποία μάλιστα τροφοδότησε και η ίδια η κα.Σακελλαροπούλου με την δήλωση της ότι στο πρόσωπο της ο Πρωθυπουργός τιμά με την πρόταση του τη σύγχρονη γυναίκα, αδικεί πρωτίστως την ίδια και την επιστημοσύνη της.Γιατί συνάγεται το συμπέρασμα οτι αν δεν ήταν γυναίκα πολύ πιθανό να μη κρινόταν κατάλληλη για τη θέση. Σε κάθε περίπτωση η περίφημη φράση του Αντώνη Τρίτση επανέρχεται δυναμικά και αυτό αν μη τι άλλο είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει το πολιτικό σύστημα για την ανεπάρκεια που εκδηλώνει. Καλή θητεία στη νέα πρόεδρο!