Εκτός απο κόπους ζωής και περιβάλλον για εκείνους, χάθηκε και κάτι ακόμη για όλους μας

Toυ Χρήστου Κώνστα

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι «τελευταία 40 χρόνια, καίγονται, κατά μέσο όρο ετησίως, λίγο λιγότερα από 450 τετραγωνικά χιλιόμετρα (τ. χλμ.) δασικών εκτάσεων, με την δεκαετία 1980-1990 να είναι λίγο πάνω και την δεκαετία 2010-2020 λίγο κάτω του μέσου όρου. Κακές χρονιές το 1985 και 1988, με πάνω από 1000 τ. χλμ. και το 2000 με σχεδόν 1500 τ. χλμ., ενώ το 2007 οι καμένες εκτάσεις, δασικές και αγροτικές, εκτινάχθηκαν στα 2700 τ. χλμ. Την φοβερή αυτή χρονιά κάηκε περίπου το 1/7 της Πελοποννήσου. Για φέτος, τα ανεπαρκή ακόμα στοιχεία δείχνουν καμένες εκτάσεις της τάξεως των 600 τ. χλμ. Ακόμα και αν συνεχιστούν οι μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές, δύσκολα θα ξεπεραστούν τα 1000 τ. χλμ., δηλαδή, ενδεικτικά, η ελάχιστη τιμή των χειρότερων ετών»καταλήγουν οι ίδιοι και προσθέτουν ότι « Το 2007, η εκτεταμένη οικολογική καταστροφή προκάλεσε και 84 θύματα. Το 2018, στο Μάτι, μια σχετικώς μικρή πυρκαγιά, εξ αιτίας αδικαιολόγητων λαθών, έφερε τουλάχιστον 102 νεκρούς. Ευτυχώς, τις περισσότερες χρονιές, όπως και φέτος, οι ανθρώπινες απώλειες είναι περιορισμένες».

Όντως έτσι είναι. Απλώς η φετινή χρονιά θα αποδειχθεί ως η χειρότερη για την απώλεια ακίνητης περιουσίας.Και ναι, δεν ήταν μόνο τοίχοι και αυλές.Μέσα σε αυτά ήταν αναμνήσεις,ήταν κόποι ζωής , ήταν μέρος της ζώσας πραγματικότητας για χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.

Θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα; Βεβαίως και θα μπορούσε όταν έχεις τα ιστορικά προηγούμενα στην Ηλεία το 2007 και στο Μάτι το 2018.Αλλά είναι αδιανόητο να προχωράς σε συγκριτική αξιολόγηση των δεδομένων με βάση τις απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Όλα τα παραπάνω προκύπτουν ως προφανείς απώλειες.Τις συνειδητοποιούμε όλοι-ακόμη και οι πιο απαθείς- και συγκλονιζόμαστε και μόνο με τη σκέψη.Ωστόσο δεν παύει όταν η σκόνη της στάχτης κατακαθίσει οριστικά, το πρόβλημα να κληθούν να το διαχειριστούν οι πληττόμενοι και εμείς να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας μέχρι κάποια άλλη καταστροφή να πλήξει κάποια άλλη περιοχή της χώρας , χωρίς να αποκλείεται και αυτή στην οποία διαμένουμε ή δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά.

Τα λάθη,τα κενά και οι ελλείψεις  στην αντιμετώπιση αντίστοιχων κρίσεων θα αναλυθούν και ευελπιστούμε αυτή τη φορά να δοθούν απαντήσεις που θα μας βελτιώσουν ως κρατικό μηχανισμό.

Όμως μαζί με τις περιουσίες και το φυσικό περιβάλλον χάθηκε και κάτι ακόμη το οποίο πλέον αφορά όλες τις περιοχές της χώρα είτε αντιμετωπίζουν σήμερα ,είτε στο μέλλον αντίστοιχες καταστροφές.

Χάθηκε η όποια εμπιστοσύνη είχε απομείνει οτι η πολιτεία μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε φάσεις σοβαρών κρίσεων.Οι επαναλαμβανόμενες καταγγελίες-περιγραφές εκατοντάδων κατοίκων οτι τους ζητούσαν να εκκενώσουν χωριά όμως  να έχουν τη δυνατότητα ή την διαχειριστική ικανότητα να τα προστατεύσουν.Η αποστολή του μηνύματος για εκκένωση από το “112” έχει ως στόχο να προστατεύσει τις ανθρώπινες ζωές.Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι όταν οι πολίτες ακολουθούν την οδηγία, αυτομάτως παραδίδουν αμαχητί στις φλόγες τις περιουσίες τους.Γιατί αυτό συνέβη σε πολλές περιπτώσεις.Βλέποντας το διαφαινόμενο αποτέλεσμα της καταστροφής , είτε αρνούνταν να εκκενώσουν , είτε επέστρεφαν στα χωριά τους για να σώσουν οτι μπορούν.Το “πρόβλημα” γίνεται ακόμη σοβαρότερο αν αντιληφθεί κανείς οτι στις περισσότερες περιπτώσεις οι “αρνητές” του 112 δικαιώθηκαν.

Αυτό χάσαμε και θα το πληρώσουμε ακριβά σε κάποια άλλη αντίστοιχα επικίνδυνη κρίση.