Aριστερά θα λέμε και θα κλαίμε…

Του Χρήστου Κώνστα

Είθισται μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις και ιδιαίτερα όταν αυτές εμπεριέχουν την έννοια της σαρωτικής ανατροπή δια τους εκλογικού αποτελέσματος , δηλαδή κυβερνητική αλλαγή, να εστιάζουμε την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας σε εκείνον που έκανε την ανατροπή και κατάφερε να επικρατήσει προκαλώντας την διαδοχή στην κυβέρνηση.Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, κινούμαστε κόντρα στην δημοσιογραφική παράδοση.

Το επίκεντρο δεν είναι ο νέος και αυτοδύναμος πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά ο απερχόμενος Αλέξης Τσίπρας. Όχι γιατί το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο,πέρα πάσης αμφιβολίας, μόνο στη Κουμουνδούρου κινούνταν στη λογική στοιχηματικής εταιρίας, διατεινόμενοι ότι το ματσάκι γυρνάει αλλά όλοι γνώριζαν ότι αν τους ακολουθήσουν θα πάνε κουβά.Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας γιατί και του πρέπει και του αξίζει.Η πρώτη φορά αριστερά ολοκλήρωσε τον κύκλο της , καλώς ή κακώς, και το ζήτημα είναι τι άφησε πίσω της ώστε σε δεύτερο χρόνο να επαναξιολογήσουμε αν αξίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Κάθε ήττα μικρή ή μεγάλη οδηγεί μοιραία σε ενδοσκόπηση και ορθώς, αρκεί να αποδίδει και ουσία.Και επειδή συχνά-πυκνά ακούμε στην πολιτική για αυτοκριτική η οποία όμως ποτέ δεν παίρνει ουσιαστικά χαρακτηριστικά και πολύ περισσότερο δεν περιλαμβάνει την πολιτική ευθύνη , δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς για να αποδώσει τα αίτια της ήττας.Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας να σταχυολογήσει κάνει τα βασικά σημεία της κριτικής και τα οποία εν πολλοίς συνετέλεσαν και ως αίτια για την ήττα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της χώρας. Από την εφαρμογή κατά γράμμα των μνημονίων που θα σκίζονταν ή καταργούνταν με έναν νόμο και ένα άρθρο μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις και τα εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα.Ενώ ακόμη και το παράλληλο πρόγραμμα περιορίστηκε σε μια επιδοματική πολιτική για την οποία είχαν κατηγορηθεί προηγούμενες κυβερνήσεις ότι έδιναν ασπιρίνη σε ασθενή που βρισκόταν  στο τελευταίο στάδιο βαριάς ασθένειας.

Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν οριστικά με τον οικονομικό εξανδραποδισμός της μεσαίας τάξης που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την τύχη της κυβέρνησης που μόλις ολοκλήρωσε τη θητεία της.Αν σε αυτά προστεθούν το περίφημο ¨όχι¨ που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ¨ναι¨ τη νύχτα του δημοψηφίσματος καθώς και  η ακύρωση του ηθικού πλεονεκτήματος που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν διαχειριστεί την  Κυβέρνηση και βάλει τα δάχτυλο στο ¨μέλι¨ της εξουσίας, τότε μπορεί να έχει κανείς μια συνολική εικόνα του πως οδηγηθήκαμε στο χθεσινό αποτέλεσμα. Όμως όλα αυτά από τον πολίτη του μέλλοντος και ουχί τον ιστορικό,θα μπορούσαν να ¨συγχωρεθούν¨.

Ακόμη και αν επικαλούνταν στο ΣΥΡΙΖΑ την διαφορετικότητα,που τελικά αποδείχθηκε μάταιη, οι πολίτες θα μπορούσαν να δώσουν ανοχή δια της δεύτερης ευκαιρίας.Γιατί δεν συνέβη; Mα γιατί αυτό για το οποίο ευθύνεται προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας και στη συνέχεια η ομάδα του ήταν οτι με αποκλειστική τους ευθύνη ακύρωσαν στην συνείδηση των πολιτών την έννοια της αριστεράς.Απομυθοποίησαν τον πολιτικό ορισμό της και δια του παραγόμενου κυβερνητικού ¨έργου¨μετατόπισαν την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πιο δεξιά.Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος και ευθύνη του απερχόμενου πρωθυπουργού.Αυτό πλήρωσε.Και έτσι το περιβόητο σύνθημα ¨Πρώτη φορά Αριστερά¨ μεταλλάχθηκε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ¨Ποτέ ξανά τέτοια αριστερά¨. Η επίκληση της αριστεροσύνης πλέον είναι ένα άδειο πουκάμισο με το ¨σώμα¨ να έχει χαθεί μέσα σε μνημονιακές πολιτικές.Ο Τσιπρας είναι υπεύθυνος γιατί οδήγησε τους πολίτες να λένε αριστερά και  να κλαίνε.Για την ελπίδα που πίστεψαν και τους την ξεπούλησε μέσα σε εξι μήνες το 2015.Ψήφισαν μια αριστερά που έμοιαζε περισσότερο με καπέλο ταχυδακτυλουργού.Γι αυτό και προτίμησαν τη ¨στρέ’ι’τ¨ εκδοχή του αναπόφευκτου μονόδρομου.Να ξέρουν τουλάχιστον που πηγαίνουν, έστω κι΄αν ο δρόμος έχει πόνο και δάκρυ.