Άβουλοι αντάμα περιμένοντας ένα θαύμα ενώ η ιστορία επαναλαμβάνεται

Του Χρήστου Κώνστα

1939-2022.Μετά από 83 χρόνια η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Τότε οι Γερμανοί αδικημένοι από τις συμφωνίες του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, εισβάλλουν στην  Τσεχοσλοβακία με πρόσχημα την προστασία των Σουδητών. Ο Χίτλερ εκείνη τη περίοδο σε όλες τις ομιλίες τους αναδείκνυε το σχέδιο του για την αποκατάσταση των αδικιών αλλά η διεθνής κοινότητα μεταξύ Λονδίνου, Παρισιού και Ουάσινγκτον διαβουλεύεται στα σουαρέ των πρεσβευτών , παίζοντας με το παιχνίδι των πιθανοτήτων που τότε τους έστειλε στον “κουβά” και μαζί τους στη λαιμητόμο του πολέμου εκατομμύρια αμάχους.

Σήμερα οι Ρώσοι αδικημένοι από τη τη  διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εισβάλλουν στην Ουκρανία με πρόσχημα την προστασία των Ρωσόφωνων. Η διπλωματική διαβούλευση έχει αναβαθμιστεί και από τα σουαρέ των πρεσβευτών έχουμε περάσει στα σουαρέ των ηγετών. Λονδίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον με προσθήκη τις Βρυξέλλες επιδίδονταν μέχρι χθες τουλάχιστον στο ίδιο παιχνίδι των πιθανοτήτων. Και πάλι “κουβάς” .Θα βρεθούν μαζί τους ξανά στη λαιμητόμο του πολέμου άμαχος πληθυσμός;

Μόνο ο Πούτιν το γνωρίζει. Γιατί ο δυτικός κόσμος όπως και τότε έτσι και τώρα άβουλος αντάμα περιμένει ένα θαύμα. Ακόμη κι΄αν οι Ρώσοι καθίσουν στον τραπέζι της διαπραγμάτευσης , όχι για να διεκδικήσουν , αλλά για να νομιμοποιήσουν ενώπιων της διεθνούς κοινότητας την παράνομη κατοχή Ουκρανικών εδαφών ,κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι σε θέση-ιδίως απέναντι σε έναν ηγέτη όπως τον Πούτιν που διαβεβαίωνε οτι δεν θα κάνει εισβολή μέχρι και πριν λίγα 24ωρα-, να αποκλείσει ένα νέο διπλωματικό στραπάτσο όπως αυτό του Μονάχου το 1938 , δηλαδή ένα χρόνο πριν ο Χίτλερ καταλάβει πλήρως την Τσεχοσλοβακία.

Στη Διεθνή Συνδιάσκεψη του Μονάχου που συνήλθε εσπευσμένα για την αποφυγή του πολέμου μεταξύ της Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας(Ρωσία-Ουκρανία με τους σημερινούς όρους), πήραν μέρος η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά όχι και η Τσεχοσλοβακία. Στους εκπροσώπους της χώρας που είδαν τα σύνορά τους να απειλούνται, ανακοινώθηκε απλώς το αποτέλεσμα της συνδιάσκεψης, για το οποίο οι πάντες πανηγύριζαν, εκτός απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Πριν δούμε όμως ποιο ήταν αυτό το αποτέλεσμα, ας μάθουμε τι ζητούσε η ναζιστική Γερμανία.

 Ο Χίτλερ είχε ήδη προσαρτήσει από τον Μάρτιο του 1938 την Αυστρία αναίμακτα και πλέον είχε βάλει στον στόχο την περιοχή της Σουδητίας, που άνηκε στην τότε ενωμένη Τσεχοσλοβακία. Σε εκείνη την περιοχή ζούσαν τρία εκατομμύρια Γερμανόφωνοι και με το πρόσχημα ότι καταπιέζονταν, πάλευε για να πετύχει την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Χίτλερ σκληραίνει τη στάση του και απαίτησε την άμεση παραχώρηση της Σουδητίας στη Γερμανία και την εκκένωση της από τον τσεχοσλοβακικό πληθυσμό μέχρι το τέλος του μήνα. Η Τσεχοσλοβακία απάντησε με άμεση επιστράτευση ενώ η Γαλλία, που είχε εγγυηθεί μέχρι τότε την ασφάλεια της Τσεχοσλοβακίας, απάντησε κι αυτή κινητοποιώντας τις μάχιμες μονάδες της.

Στην πραγματικότητα όμως και ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Νταλαντιέ, αλλά και ο Άγγλος πρωθυπουργός, Νέβιλ Τσάμπερλεν, δεν επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση να αναμετρηθούν πολεμικά με τον Χίτλερ. Προτίμησαν τη διπλωματία και την πολιτική του κατευνασμού, επιλογές για τις οποίες η ιστορία θα τους έκρινε πολύ αυστηρά τα επόμενα χρόνια. Και έτσι αποφάσισαν να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, στο Μόναχο ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, και οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας υπέγραψαν το Σύμφωνο του Μονάχου μέσω του οποίου συνομολογήθηκε η προσάρτηση της Σουδητίας στο Γ΄ Ράιχ. Βάσει της συμφωνίας, η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία μέσα σε δέκα μέρες τα σουδητικά εδάφη, μαζί με όλες τις συγκοινωνίες, τα ορυχεία, τις βιομηχανικές επιχειρήσεις, και όλα όσα βρίσκονταν εντός της επικράτειας.

Ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ υπέκυψαν πλήρως στις απαιτήσεις του Γερμανού δικτάτορα, με τον Βρετανό πρωθυπουργό μάλιστα να έχει και μία κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και προσυπέγραψαν μία διμερή συμφωνία, τη λεγόμενη “Συμφωνία Τσάμπερλεν – Χίτλερ”. Σύμφωνα με αυτήν διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων.

Με την επιστροφή στην πατρίδα του ο Βρετανός πρωθυπουργός, θριαμβολογούσε, επιμένοντας ότι σύναψε μία “έντιμη ειρήνη”. Το ίδιο και ο Νταλαντιέ αν και λέγεται ότι βλέποντας το πλήθος να ζητοκραυγάζει, ψιθύρισε στον διπλανό του: “Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!”.

Και θα είχε δίκιο. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να ανοίξουν την επεκτατική όρεξη του Αδόλφου Χίτλερ. Τον Μάρτιο του 1939, ο Φύρερ θα εισέβαλε και στην υπόλοιπη χώρα και μερικούς μήνες μετά, θα εισέβαλε και στην Πολωνία, πυροδοτώντας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί η ιστορία;