Το Πάσχα της ζωής μας…

Τέτοια αναστάτωση στην ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων είχε να την ζήσει ο πλανήτης μας από τις περιόδους των πολέμων και κάποιων άλλων πανδημιών που βέβαια σπάνια μαθαίνονταν τα νέα με τέτοια ταχύτητα.

Ο καταραμένος κορονοιός σαρώνει τα πάντα, μας περιορίζει στα πάντα κι αυτό είναι που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί με τίποτα να χωρέσει γι’ αυτό και αντιδράσεις με τα πάρτι, το αντάρτικο και τις πονηρές δικαιολογίες για μια μικρή απόδραση στο χωριό, όπου μπορεί να είχαμε και δέκα χρόνια να πάμε, αλλά τώρα το θέλουμε πολύ.

Όπως και να έχει η κατάσταση είναι ακόμα δύσκολη και καλά θα είναι να είμαστε προσεκτικοί στις επαφές μας, ακόμα και όσοι σταθήκαμε τυχεροί μέχρι σήμερα και δεν χρειάστηκε να νοιώσουμε την αύρα του ιού να μας πλησιάζει.

Ρωτήστε κι όσους το πέρασαν έστω και ελαφρά, με την αβεβαιότητα της επόμενης ημέρας, του μέλλοντος με λίγα λόγια που ασφαλώς είναι άγνωστο για όλους μας, αλλά με αυτή την κατάρα να μην σου αφήνει και περιθώρια να παλέψεις για την ζωή σου, αν την περνάς βαριά.

Αυτό είναι που με εκνευρίζει με αυτό τον δαίμονα και κάποιοι που ακόμα νιώθουν άτρωτοι να κάνουν ότι μπορούν για να τον μεταδώσουν.

Κι οι επιστήμονες που δίνουν την μάχη εξεύρεσης του καλύτερου εμβολίου αλλά κι όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή τι μας ζητούν;

Μάσκα, απόσταση και καθαριότητα και βέβαια εμβολιασμούς που θα είναι η ασπίδα μας στους ιούς για να δούμε επιτέλους το μέλλον με αισιοδοξία.

Πάμε να κλείσουμε όλοι το ραντεβού εμβολιασμού με την ζωή μας καθώς ήρθε η ώρα κι είναι η ευκαιρία μας να αντικρίσουμε ξανά τα χαμόγελα των αγαπημένων μας προσώπων.

Ας φροντίσουμε λοιπόν αυτό το Πάσχα να είναι το Πάσχα της ζωής μας, αφού πλέον έχουμε όπλα για να παλέψουμε και να κερδίσουμε όσα μέχρι σήμερα στερηθήκαμε.

Ας θυμηθούμε ξανά πέρυσι στην πρώτη καραντίνα τους στίχους που έγραψα κι ας τους συγκρίνουμε με το σήμερα. Ετσι απλά!!

Μες τη μικρή μας φυλακή

Χτίσαμε ψεύτικη ζωή… κι αράξαμε

Οι ευκαιρίες μας πολλές

μα ζούσαμε μ’ υπερβολές… και τις πετάξαμε

——–

Με φωτεινές επιγραφές

Μας δίδουν πλέον εντολές… από απόσταση

Χωρίς αξία η ζωή

Και πεταμένη στον Καιάδα… κάθε υπόσταση

——–

Σε Σπιναλόγκα μετατράπηκε ο πλανήτης μας

Και σε δωμάτιο απομόνωσης το σπίτι μας!!

Τώρα με τρόμο αγναντεύουμε τ’ αστέρια μας

Και με ελπίδες γέμισαν τα καλοκαίρια μας