Ο Πρώτος…

Ημέρα μνήμης για όσους πάλεψαν για την Ελευθερία, για όσους οραματίστηκαν μια Ελλάδα που ήθελε πραγματικά να σπάσει τα δεσμά της, για μια χώρα που θα ανέπνεε ελεύθερα με υπερηφάνεια.

Δεν ξέρω ή μάλλον έμαθα στο πέρασμα των 46 χρόνων από το Νοέμβρη του 1973, πως οι περισσότεροι από εκείνους που βρέθηκαν να μάχονται εναντίον της Χούντας, έχουν βάλει και σήμερα την υπογραφή τους στο χτίσιμο της χώρας μάλλον χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Υπάρχουν και οι άλλοι βέβαια, αυτοί που θέλησαν να κρατήσουν για τον εαυτό τους,  βαθιά μέσα στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης και της ψυχής τους εικόνες μοναδικές που έγραψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, με συναγωνιστές τους που βασανίστηκαν κι έδωσαν τη ζωή τους μόνο και μόνο για τα πιστεύω και τα ιδανικά τους!!

Σ’ αυτούς τους ξεχασμένους «μικρούς ήρωες» στρέφουμε σήμερα τη σκέψη μας και αυτούς και μόνο θέλουμε να θυμόμαστε και να τιμούμε.

Τι έχει άραγε να μας θυμίσει η σημερινή πορεία για την 46η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όταν όπως διαβάζουμε 5.000 αστυνομικοί, το ελικόπτερο και τα drones της ΕΛ.ΑΣ θα μετατρέψουν σε φρούριο το κέντρο της Αθήνας, για να προστατέψουν(;) τη γιορτή της Δημοκρατίας;

Είναι γιορτή ή πόλεμος; Και ποιοι πολεμούν ποιους;

Αφιερώνω ένα παλιό μου ποίημα, βραβευμένο από την Ενωση Φιλολόγων Ν. Χανίων, πριν πολλά – πολλά χρόνια σε όσους ακόμα θυμούνται την πραγματική εξέγερση και τον σκοπό της:

Ο Πρώτος

Σε θέρισαν οι σφαίρες σαν το κρίνο

Σαν το γαρύφαλλο το κόκκινο το αίμα σου

Μα δεν σου στέρησαν το άγιο πνεύμα σου

Της Λευτεριάς που έψαλε τον ύμνο

——————————-

Σου δώσαν στα δεκαεννιά  σου χρόνια

Καυτό σαν τη φωτιά μολύβι

Να κάψει το κορμί σου σαν καλύβι

Που οι βοριάδες το χτυπάνε και τα χιόνια

———————————–

Σου στέρησαν να ζήσεις λίγο λεύτερος

Σε μια Ελλάδα που ονειρεύτηκες εσύ

Σου ρούφηξαν το αίμα σαν κρασί

Αλλά εσύ ποτέ δεν ήρθες δεύτερος