Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας…

Κοντεύει άραγε ο χρόνος που θα αποχωριστούμε την καταραμένη Covid19 ή μήπως την «παντρευτήκαμε» και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της για όλη μας την ζωή;

Καθημερινή συνήθεια η μάσκα τα καθαρά χέρια οι αποστάσεις που πρέπει να διατηρούμε μεταξύ μας, χωρίς όμως να το εφαρμόζουμε ποτέ και βέβαια εξακολουθούμε να αισθανόμαστε ατρόμητοι απέναντι στον ύπουλο εχθρό, που παραμονεύει  σε κάθε λάθος κίνηση που θα κάνουμε για να κατακτήσει το σώμα μας.

Σας εύχομαι πάντως ποτέ να μην νοσήσετε και να περάσετε το μαρτύριο της επόμενης στιγμής, του επόμενου δευτερόλεπτου, της επόμενης ανάσας, της αβεβαιότητας της επόμενης ώρας, μέρας ή νύχτας και ενώ αισθάνεστε καλά πιστεύετε πως σε λίγο κάτι θα αλλάξει.

Κι είναι κι αυτή η συνεχής ενημέρωση, για όσους νοσούν, για όσους βρίσκονται στις εντατικές και για όλους εκείνους που αποχαιρετούν μόνοι μακριά από τους αγαπημένους τους, τούτο τον κόσμο.

Η ψυχολογία στα τάρταρα και η σκέψεις που διαπερνούν τον εγκέφαλο πολλές και σίγουρα αρκετές δεν μπορεί να τις επεξεργαστεί.

Τι να πεις και τι να κάνεις για μια κατάσταση που δεν σου έχει συμβεί ξανά;

Βλαστημάς την ώρα και την στιγμή που «συναντήθηκες» με την «Δέλτα» ή την «Όμικρον» και τρελαίνεσαι όταν νιώθεις την ζεστή «ανάσα» τους κι αναζητάς την γιατρειά που θα σε απαλλάξει από το μαρτύριο της αναμονής των ημερών που σε συντροφεύει αυτή η κατάρα.

Και το χειρότερο; Εκνευρίζεσαι όταν ξέρεις πως σε αρκετούς νέους ή σε μεγαλύτερη ηλικία που τους βρήκε ανεμβολίαστους και αδύναμους δεν έδωσε περιθώριο να παλέψουν για να παραμείνουν στη ζωή!!

Εχουμε δει για ακόμη μια φορά τον κόσμο να τριγυρνά, σαν φάντασμα ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και να σκέφτεται το ίσως αβέβαιο αύριο, γνωρίζοντας όμως πως είναι στο χέρι μας να τα καταφέρουμε.

Τον Απρίλιο του 2020 έγραψα λίγους στίχους που μάλλον αποτυπώνουν όσα ζούμε  και με την ελπίδα να περάσω ένα μήνυμα πως στο τέλος νικητές θα βγούμε εμείς …

(Πριν λίγες μέρες έβαλε μουσική ο φίλος Δημήτρης Τσιχλάκης)

Στις άδειες πλατείες βουβές ιστορίες

Εικόνες που φεύγουν κραυγές που επιμένουν

————

Σαν ψέμα ο χρόνος κι ανύπαρκτος δρόμος

Μα θες να μιλήσεις  να κλάψεις να βρίσεις

————

Γυρεύω ένα κόσμο πλασμένο με δυόσμο

Να δίνει ευκαιρίες να λύνει απορίες

Με πέτρα κι ατσάλι παλεύω και πάλι

Το μέλλον να χτίσω σημάδια ν’ αφήσω

———-

Αόρατο θαύμα κι ορθάνοικτο τραύμα

Η κάθε μου μέρα φωτιά και φοβέρα

———-

Στη λάσπη η ζωή μου χαμένη η ψυχή μου

Σαν άλλος προφήτης ζητιάνος κι αλήτης

———-

Θα ζήσω το τώρα θ’ αντέξω στη μπόρα

Σπαθί στο ‘να χέρι και στ’ άλλο μαχαίρι

Πάμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Κουράγιο και δύναμη σε όλους!!