Μαυροντυμένη η Κρήτη μας

Στα μαύρα συνεχώς η Κρήτη μας καθώς το κοντέρ δεν σταματά να σημειώνει τις απώλειες ανθρώπινων ζωών στην άσφαλτο.

Κι εμείς απλά μετράμε, μέχρι την επόμενη σύγκρουση που θα φέρει πάλι στο νου μας εικόνες που μόνο φρίκη, αγανάκτηση και βουβό πόνο προκαλούν στις οικογένειες που χάνουν τους ανθρώπους τους τόσο άδικα.

Ένα γιατί θα πλανάται πάντα και καμιά απάντηση δεν θα λάβει ποτέ κανένας επειδή απλά δεν υπάρχει.

Υπερεκτιμούμε ίσως τις δυνάμεις μας; Αισθανόμαστε μικροί Θεοί;

Πιστεύουμε πως το γρήγορο αυτοκίνητό μας ή η καλογυαλισμένη μοτοσυκλέτα μας, με τα πολλά κυβικά, αυξάνουν το δικό μας εγώ;

Σίγουρα φταίει κι ο τρόπος με τον οποίο μας μεγάλωσαν και τα μηνύματα που παίρνουμε με τα χρόνια από την ίδια τη ζωή, του ανταγωνισμού με το γείτονα, τον συγγενή, το φίλο για καταξίωση, μας οδηγούν σε λάθος μονοπάτια και στο τέλος σε δρόμους χωρίς επιστροφή.

Παλιότερα είχα προτείνει να κλείσουμε τους δρόμους, να στείλουμε μήνυμα και να απαιτήσουμε βελτίωση, ώστε να μειωθούν τα τροχαία στο νησί.

Τα γεγονότα όμως μας υπενθυμίζουν με το χειρότερο τρόπο ότι δεν φταίνε μόνο οι κακοί δρόμοι μας, αλλά φταίμε κι όλοι εμείς που δεν προσέχουμε τον εαυτό μας, τους δικούς μας ανθρώπους κι όλους εκείνους που μας περιμένουν. Δεν σεβόμαστε τη ζωή μας και καθημερινά την θυσιάζουμε στην άσφαλτο. Κρίμα, κρίμα, κρίμα κι άδικο!!