Κάποτε μετρούσα φίλους. Τώρα μετράω αναμνήσεις!!

Και ναι μεγαλώνουν ως φαίνεται οι ανάγκες, μαζί με τα χρόνια που κουβαλούμε στην πλάτη μας, για μια συζήτηση με τον εαυτό μας κι συνομιλία μας γίνεται μέσα από εικόνες που έχουν καταγραφεί στον σκληρό δίσκο της μνήμης απ’όπου είναι πολύ δύσκολο να εξαφανιστούν, ακόμα κι αν δοθεί εντολή διαγραφής .

Καλοκαίρια και χειμώνες, φθινοπωρινοί κι ανοιξιάτικοι μήνες εξαλλάσσονται με όλες τις καιρικές συνθήκες να επικρατούν και να αλλάζουν κάθε τόσο τις ψυχικές μας διαθέσεις.

“Η μοναξιά της μοναξιάς δεν περιγράφεται κι ότι έχω ζήσει στην ζωή μου διαγράφεται” θα γράψω για να προσπαθήσω να ξορκίσω το κακό που τριγουνίζει το νου μου, με τις εικόνες του παρελθόντος με τα χιλιάδες πρόσωπα που έχουν περάσει από την ζωή μου να παρελαύνουν άλλοτε χαμογελαστά κι άλλοτε με μια ανάμεικτη διάθεση.

“Απλωσα στην ταράτσα τα όνειρά μου να’ ναι ψηλά κοντά στον ουρανό

παρέα να ‘χω μόνο την σελήνη που της μιλάω πάντα όταν πονώ

Μαύρη ζωή σημαδεμένη με αυταπάτες

ψεύτικες ώρες που με στείλαν στον γκρεμό

κάτι πλανήτες μου μιλούσανε γι’ αγάπες

που μ’ εγκατέλειψαν κι εκείνες στο χαμό”

Για σκεφτείτε λοιπόν πόσες φορές με το πέρασμα των χρόνων γυρίσατε τον “διακόπτη” της χρονομηχανής πίσω στα χρόνια που οι φίλοι μας ήταν πολλοί, οι παρέες μεγάλες με ανθρώπους που είχαμε κοινή πορεία και βέβαια χαρές , γλέντια και ξενύχτια που γέμιζαν τα τεράστια κενά της μνήμης και δεν μας άφηναν να κάνουμε αρνητικές σκέψεις.

Και τώρα οι φίλοι λιγόστεψαν άλλοι έφυγαν στα ξένα, άλλοι για άλλες πολιτείες κι άλλοι από την ζωή, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση πως κάποτε μετρούσαμε φίλους και τώρα μετράμε αναμνήσεις!!

Κι εδώ λοιπόν ήρθε  η ώρα να αφήσουμε το μυαλό μας να ταξιδέψει όπως οι Μινωίτες θαλασσοπόροι :

“Κλείσε τα μάτια

βγες απ’ την άβυσσο

διώξε το μαύρο

βρες τον παράδεισο

Σαν Μινωίτης ταξιδευτής

με πλοία νόες τραβάμε ως πέρα

δείχνει η πυξίδα στον ουρανό

και τα πανιά μας ζητούν αέρα”