Αυτή η ζωή μας αξίζει; Μπορούμε άραγε να πούμε όχι;

Οι μορφές του σύγχρονου τρόμου μας επισκέπτονται κάθε τόσο με διαφορετικό κουστούμι, άλλοτε πολύχρωμο με ποικιλία από τα χρώματα της Ιριδας κι άλλοτε με ασπρόμαυρο χρώμα που σε όλους μπορεί να αρέσει αλλά και να μας φοβίζει.

Μέρες και νύχτες, δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες, μήνες, εβδομάδες και χρόνια, έρχονται οι ιοί κάθε φορά με μια καινούργια ονομασία να μας φοβερίσουν και να μας κάνουν να απομονωθούμε στην μικρή μας φωλίτσα, όπου υποτίθεται πως είμαστε προστατευμένοι από κάθε ασθένεια, που ξεφυτρώνει εντελώς ξαφνικά και το ίδιο αιφνιδιαστικά φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω της νεκρούς και κυρίως κατατρομαγμένους ανθρώπους!!

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τον κορωναϊό που εμφανίστηκε σαν τη νυχτερίδα στο σκοτάδι κι μας τσίμπησε σαν φίδι, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξη του καθώς πλέον οι άνθρωποι ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις καχύποπτους ανθρώπους να αποφεύγουν με τρόπο ίσως άκομψο, το γκρουπ των τουριστών από την Κίνα που επισκέπτονται την Ακρόπολη, την Σαντορίνη ή την Κνωσό, με τον φόβο μην μας μεταδώσουν τον ιό.

Δεν υπάρχει πιο τρομακτική εικόνα από αυτή που μας μεταδίδουν τα κανάλια, από τις έρημες χωρίς ίχνος ζωής σε μερικές γειτονιές της πόλης Ουχάν, όπου λέγεται πως είναι το επίκεντρο του κορωναϊού και άλλες πάλι από πολυκατοικίες της ίδιας πόλης που βγαίνουν στα παράθυρα και φωνάζουν δυνατά εκδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την συμπαράσταση ο ένας στον άλλο, με μια κραυγή ζωής !!

Είναι τρομακτικό επίσης να βλέπεις τρομαγμένους ανθρώπους, σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες που επιτέλους δεν ξέρουν από τι να προστατευτούν.

Και εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Αυτή η ζωή μας αξίζει; Αλλά και μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό που ονομάζουμε πρόοδο που μόνο δεινά μας έχει φέρει μέχρι τώρα;

Η γη της Επαγγελίας ο πλανήτης μας, ο πραγματικός παράδεισος που έχουμε την τύχη να ζούμε, μας στέλνει μηνύματα καθημερινά, αλλά εμείς απορροφημένοι από την τρελή απαιτητική καθημερινότητα, δεν μπαίνουμε στον κόπο να τα αποκωδικοποιήσουμε.

Δεν έχουμε χρόνο βρε αδερφέ γιατί τρέχουμε ν’ αποκτήσουμε όλο και πιο πολλά χρήματα, για να γεμίσουμε τις άδειες ψυχές μας με άχρηστα εν τέλει αγαθά.

Δεν βλέπουμε ούτε καν τα παιδιά μας, που χάνονται μέσα στις οθόνες των πανέξυπνων μηχανών, που ακριβοπληρώνουμε για να ελέγχουν κάθε μας βήμα.

Κατά τ’ άλλα είμαστε οικογένειες και φίλοι και αδέρφια που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι κι όμως έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε, απορροφημένοι από τους ψεύτικους κόσμους, όπου κάποια τεράστια ηλεκτρονικά πεδία μας έχουν κατατάξει, ανάλογα με τις καθημερινές μας συνήθειες.

Και ξαφνικά μας “σκάει” κι ένας ιός που έρχεται να εξοντώσει μερικούς ανθρώπους που φεύγουν χωρίς να γνωρίζουν γιατί.

Αυτή η ζωή μας αξίζει τελικά; Να κυκλοφορούμε με μάσκες και στολές ολόσωμες που δεν θα μας επιτρέπουν να φιλήσουμε τον άνθρωπο μας ή να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας;

Να είμαστε μέσα στη φύση και να μην μπορούμε να μυρίσουμε τα λουλούδια της;

Τι κρίμα αλήθεια να ζούμε στον επίγειο παράδεισο και να μην μπορούμε να τον απολαύσουμε!!

Μπορούμε τελικά να πούμε όχι σε ότι μας έφερε ως εδώ και να κάνουμε νέα σχέδια για μια ανθρώπινη ζωή;

Ας το σκεφτούμε όσο είναι ακόμα καιρός. Χρόνος υπάρχει, τόλμη χρειάζεται!!