Εντάξει, την σπάσαμε την πόρτα των δικαστηρίων.
Εντάξει, “κάναμε ντου” να λιντσάρουμε τα τέρατα.
Εντάξει, βγάλαμε τη συμπόνια μας για τον μικρό Άγγελο και προσευχόμαστε για αυτόν.
Και μετά; Τί;
Τίποτα. Πάλι θα αράξουμε στον καναπέ μας. Πάλι θα ακούμε τη διπλανή μητέρα ή τον διπλανό πατέρα να πλακώνει στο ξύλο το γιο ή την κόρη και θα αναμασάμε τις ενοχές μας γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε για να μην “μπλέξουμε”.
Κανείς δεν θα σηκωθεί αυθορμήτως, όπως όλοι εκείνοι οι επιμηθείς, για να διαδηλώσει έξω από τα δικαστήρια ή έστω σε οποιονδήποτε άλλο δρόμο ή πλατεία της πόλης.
Να διαδηλώσει δηλαδή εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων. Όχι για να λιντσάρει τα τέρατα, αλλά για να προλάβει τα τέρατα. Να τα προλάβει, να μην ξανασηκώσουν χέρι.
Για αυτό, ας διαδηλώσουμε όχι κατά της βίας, όταν αυτή γνωστοποιείται, αλλά υπέρ της προστασίας των παιδιών.
Ας διαδηλώσουμε υπέρ ενός ανθρώπινου οικογενειακού περιβάλλοντος.
Υπέρ της λειτουργικής οικογένειας και όχι κατά της ανεπαρκούς. Υπέρ της ενίσχυσης των κοινωνικών δομών που μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά.
Ας είμαστε, λοιπόν, επιδραστικοί και όχι αντιδραστικοί. Και ας ανοίξουμε τα στόματά μας. Είτε μεμονωμένα, είτε ομαδικά. Να σταματήσουμε να σιωπούμε. Υπάρχουν τόσοι φορείς για την προστασία του παιδιού. Ας καταγείλλουμε το τέρας. Το τέρας της κακοποίησης των παιδιών. Και τότε, όλοι οι Άγγελοι θα επιζήσουν…