Για τον Κώστα Σημίτη…

Όπως δεν θα τα γράψουν άλλοι που θα επιλέξουν τους διθυραμβικούς επικήδειους ή την ύβρη και τους ισοπεδοτικούς απολογισμούς.

Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ο λαός θα συμφωνήσει σε συντριπτική πλειοψηφία για το έργο και τις ημέρες ενός πολιτικού και είναι λογικό εν μέρει.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του αείμνηστου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου που το 98% των Ελλήνων συμφωνούσε για το τι πραγματικά ήταν ο ένας και μοναδικός Πρόεδρος.

Τον Κώστα Σημίτη είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και οφείλω να πω ότι με κέρδισε,ως νέος ρεπόρτερ τότε,στην πλατεία Κάνιγγος λίγο μετά τις εκλογές του 1993 (πρωθυπουργία Ανδρέα Παπανδρέου) ως Υπουργό Εμπορίου με υφυπουργό τον πολλά υποσχόμενο τότε Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Για τον Κώστα Σημίτη που προσωπικά θεωρώ ότι εν πολλοίς άλλαξε την πορεία της χώρας νομίζω ότι σήμερα πρέπει να ξανά θυμηθούμε δύο τρία σημεία της πορείας και των πολιτικών του επιλογών.

Παρέλαβε την χώρα ως πρόεδρος και πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ σώζοντας την από την λαίλαπα που την απειλούσε(…)και λεγόταν Άκης Τσοχατζόπουλος.

Δεν ξέρω αν σήμερα θα ήμασταν Κολομβιά ή κάτι τέτοιο με πρωθυπουργό τον Άκη.

Δημιούργησε μάλιστα αυτό που σήμερα έχει καταφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Να μετακομίσει δηλαδή τεράστιο αριθμό ψηφοφόρων από τα δεξιά και την ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ.

Κανένας άλλος πρόεδρος δεν το κατάφερε αυτό στο ΠΑΣΟΚ,και μάλιστα χωρίς να αναφέρει καν το “λεφτά υπάρχουν” αποσπώντας κατ εξαίρεση ψήφο μικροσυμφερόντων.

Θυμάμαι πόσοι έγιναν σε μια περίοδο Σημιτικοί χωρίς να λένε καν την λέξη ΠΑΣΟΚ.

Ότι δηλαδή συμβαίνει σήμερα με τον Μητσοτάκη.

Ο Κώστας Σημίτης, συνέδεσε το όνομα του με τα πρώτα μεγάλα ουσιαστικά δημόσια έργα αλλάζοντας το προφίλ της χώρας και κάνοντας την ζωή των πολιτών καλύτερη.

Εμβληματικά έργα όπως η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου,ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών κ.α πρέπει να φέρουν την σφραγίδα του.

Φυσικά και το όνομα του συνδέεται με την νομισματική μας ένταξη στο ευρώ,που δεν θα ήθελα να μας φανταστώ εκτός,αλλά δεν φρόντισε να εφαρμόσει την μετάβαση σωστά,αφού η προσαρμογή μας στο κοινό νόμισμα έγινε ανεξέλεγκτη με δυσάρεστες συνέπειες.

Εκεί η κυβέρνηση απέτυχε να εφαρμόσει κανόνες και να ελέγξει ως όφειλε τα πρώτα χρόνια την αλλαγή γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες είναι επιρρεπείς στο λάθος.

Η άνθιση του χρηματιστηρίου είναι ένα γεγονός που φυσικά φέρει την σφραγίδα της περιόδου του,ανεξάρτητα όμως από αυτό που ακολούθησε.

Η οικονομία εξελισσόταν και η αποτύπωση μεταξύ άλλων στο χρηματιστήριο ήταν εν μέρη αναπόφευκτη.

Η έκρηξη του οποίου και η εκτίναξη του επήλθε μέσα από μια απλή εξήγηση.

Τον νόμο της ζήτησης.

Περισσότεροι επενδυτές που στην ουσία ήταν άσχετοι τζογαδόροι, μεγαλύτερη ζήτηση στα “χαρτιά” ισοδυναμούσε με την άνοδο των τιμών των μετοχών.

Ακόμα μεγαλύτερη στην συνέχεια εισροή κεφαλαίων εκρηκτική άνοδο.

Δεν το έκανε ο Σημίτης,το κάναμε εμείς.

Η καταστροφή ήρθε όταν μπήκαν στο χρηματιστήριο μέχρι και οι “λούστροι με τις καθαρίστριες”

Αλλά πώς θα μπορούσε η πολιτεία να προστατεύσει την μαρίδα από τους καρχαρίες;

Το χρηματιστήριο δεν είναι καζίνο για να βάλεις face control ή περιοριστικούς όρους στην είσοδο.

Κι αν έκανε κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο και καταχρηστικό.

Συνεπώς κακώς του αποδίδεται η απώλεια περιουσιών από το χρηματιστηριακό κραχ.

Αυτή οφείλεται αποκλειστικά στα θύματα που έγιναν βορρά στους καρχαρίες.

Αυτός είναι ο βασικός νόμος της φύσης και των αγορών και είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον χώρο.

Ο Σημίτης, επιχείρησε και σοφά να λύσει το συνταξιοδοτικό με τον Νόμο Γιαννίτση και τον έφαγαν από μέσα από το ΠΑΣΟΚ τα συνδικαλισταριά και όλοι όσοι δεν ήταν με το εξυγχρονιστικό Σημιτικό μπλοκ ( Παπανδρεϊκοι και λοιπές πολιτικές φάρες) που ακόμα και σήμερα νέμονται τα οφίτσια της πολιτικής ως τότε παλαμοκροτητές του Άκη.

Επικίνδυνοι και ζημιογόνοι για το κοινό καλό τύποι, που βεβαίως έκαναν σπέκουλα και μικρό-πολιτική για να αποκομίζουν συνεχώς πολιτικά οφέλη.

Ο Σημίτης εγκατέστησε ένα τραπεζικό παράδεισο που ενίσχυσε την ιδιωτική οικονομία για κάποια χρόνια, χαρίζοντας πρόσκαιρη ευημερία που πληρώθηκε με αίμα στην συνέχεια, επειδή απλά οι πολίτες δεν είχαν την παιδεία και την κουλτούρα του χρήματος, και φέρθηκαν σ ένα τέτοιο περιβάλλον ως νεόπλουτοι επαρχιώτες, που θέλησαν να αφήσουν τον άξεστο χωριάτη πίσω τους,και να γίνουν πρωτευουσάνοι με μεζονέτες ακόμα και σε ακριβές περιοχές,γυαλιστερά Cayenne,ακριβά ταξίδια σε θέρετρα,και πολλές prada και Louis Vuitton στην γκαρνταρόμπα για τις κυρίες που μέχρι τότε τις έβλεπαν μόνο σε φωτογραφίες στα περιοδικά του Κωστόπουλου.

Είναι χαρακτηριστικό κάτι που μου είπε σε εκείνη την μοναδική συνέντευξη που είχα την τιμή να μου παραχωρήσει μέσα στην οικονομική κρίση η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ,ότι “ο Έλληνας πήγε ξαφνικά από το τσαρούχι στο TODS” χωρίς να ξέρει ότι η μετάβαση αυτή πρέπει να είναι προϊόν μόχθου και στέρησης και όχι εύκολου πλουτισμού και διακοποδανείου που έτσι απλά πήρε περνώντας έξω από κάθε τράπεζα επειδή απλά ήταν Παρασκευή πριν ένα ΣΚ “ξεσαλώματος”

Μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση εκείνης της περιόδου που δείχνει τον ανεξέλεγκτο τρόπο που κάποιοι λειτούργησαν κάτω από τα βλέμματα της τότε πολιτικής εξουσίας ήταν και το ναυάγιο του ΕΓ/ΟΓ Σάμινα του επίσης “πράσινου” Σφηνιά της πανίσχυρης τότε παρέας που ήλεγχε σχεδόν τα πάντα.

Τράπεζες,media,επιχειρήσεις.

Όπου ας μην ξεχνάμε ότι με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης φτιάχτηκε μια εταιρεία έκτρωμα που λειτουργούσε με ανοχή επειδή είχε απ’ ευθείας αναφορά στην Χαριλάου Τρικούπη.

Οι συνέπειες είναι γνωστές.

Τέλος,ο μεταστάς συνέδεσε το όνομα του με τα Ίμια.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι ακόμα και μέσα στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ που του χρεώνουν το “ευχαριστώ” στους Αμερικανούς για την παρέμβασή τους εκείνη την δύσκολη νύχτα με στόχο την αποτροπή ενός πολέμου.

Είναι επίσης ένα θέμα που σηκώνει τεράστια ανάλυση.

Η αλήθεια είναι ότι η τριανδρία Σημίτη,Πάγκαλου(ΥπΕξ) Αρσένη (ΥΕΘΑ) φάνηκε λίγη στην δύσκολη ώρα.

Εδώ απλά θα διατυπώσω ένα ερώτημα.

Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς ήταν η ευκαιρία μας να δώσουμε ένα μάθημα στην Τουρκία που χάθηκε και δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.

Τελικά ήμασταν άσχετοι και δειλοί ή ανέτοιμοι για ένα πόλεμο έστω και λίγων ημερών που θα βούλιαζαν ποικιλότροπα την χώρα ακόμα περισσότερο;

Ίσως αυτό να μέτρησε εκείνη την ώρα η πολιτική ηγεσία.

Όχι την στρατιωτική δηλαδή επάρκεια αλλά τις συνέπειες της σύρραξης.

Όμως αν ήμασταν ανέτοιμοι,ποιος τελικά έχει την ευθύνη;

Φυσικά η πολιτική ηγεσία.

Γιατί η ιστορία έχει δώσει απάντηση στο ερώτημα “Κανόνια η βούτυρο”

Ως γνωστόν,για να έχεις βούτυρο πρέπει να έχεις κανόνια.

Και μάλλον που δεν είχαν φροντίσει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο την ώρα που πρέπει όλοι οι Έλληνες πολιτικοί να γνωρίζουν ότι η μοίρα μας είναι να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με το σενάριο του πολέμου σε όλη μας την ζωή (βλέπε Ισραήλ…)

Συνεπώς για τον φάκελο Ίμια δεν θα καταφέρουμε ποτέ να καταλήξουμε σε ένα καθαρό συμπέρασμα για το τι θα χάναμε και τι θα κερδίζαμε.

Ο Σημίτης έφυγε και μένει ως μια εμβληματική και σοβαρή πολιτική φυσιογνωμία στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου με τα όποια λάθη του και παραλήψεις.

Ο Σημίτης εκτέθηκε από την αυλή του όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

“Έπεσε” από μέσα.

Θα μπορούσα να συνεχίζω να αναφέρω σημεία αξιολόγησης αλλά δεν έχει νόημα.

Πέρα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θα τολμήσω νομίζω χωρίς βάσανο, να πω ότι βλέποντας ποιους κατά περιόδους έχουμε εκλέξει ως πρωθυπουργούς μετά τον ένα και μοναδικό εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο,μάλλον θα χρειαζόμασταν μερικούς ακόμη τέτοιους πρωθυπουργούς για να γλιτώναμε από κάποιες θλιβερές περιπτώσεις που μόνο ζημίωσαν και κατέστρεψαν τον τόπο χωρίς να βάλουν πέτρα πάνω σε άλλη όπως πραγματικά έκανε ο Κώστας Σημίτης.

---