Τι(ς) “πταίει”…

Γράφει ο Γιώργος Δ. Παπαδάκης στο Politica.gr.

Ενα πολύ κρίσισμο και καταλυτικό-όπως αποδείχτηκε-δεδομένο, δεν προσμέτρησε σωστά το επιτελείο του Πρωθυπουργού:

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ,οι ίδιοι αυτοί που συνέβαλαν στην εκτόξευση της εκλογικής του δύναμης μέσα σε μόλις μία εξαετία ,ούτε υπήρξαν, ούτε έγιναν ποτέ “αριστεροί”.

Η μεγάλη τους μάζα προήλθε από τον χώρο της κεντροαριστεράς ,κοινώς της σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή του κέντρου.

Με δυό λόγια προήλθαν από τον “πολιτικό χώρο” που σιωπηρά διαμορφώνει τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ελλάδα τουλάχιστον από την δεκαετία του 50 μέχρι και σήμερα και ο οποίος ομοίως σιωπηρά εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Πρόκειται για την πλειοψηφία των “ήπιων” ή “μετριοπαθών” που παραμένει ανοιχτή σε κοινωνικές μεταβολές ,αλλά απέχει από “διεθνιστικά” συνθήματα και την “υψηλή πολιτική” ,αφού δεν έχει απαλλαγεί -και ούτε πρόκειται (και …γιατί να το κάνει άλλωστε;) από την “αστική” της αντίληψη ακόμη κι αν με οικονομικούς όρους ,έχει μετατραπεί ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια σε προλεταριάτο.

Οι ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι έδωσαν την νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και στο περίφημο δημοψήφισμα ,κάνοντας πραγματικά μια πραγματική …υπέρβαση ,στην συνήθη ατολμία τους,αφού το διακύβευμα μ αυτήν την ψήφο τους ήταν όχι μόνο η παραμονή της χώρας στη ζώνη του Ευρώ ,αλλά ολότελα στην ΕΕ.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η “λάθος ανάγνωση” από το κυβερνητικό Επιτελείο.

Η απόφαση του “μέσου” Ελληνα ,να επιλέξει ως κυβέρνηση μια παράταξη που υποσχέθηκε πως θα ‘”σηκώσει κεφάλι” και θα “βάλει φρένο” στις απαιτήσεις των δανειστών δεν είχε κίνητρο την τσέπη του σκληρά δοκιμαζόμενου ψηφοφόρου.’Η τουλάχιστον δεν είχε μόνο αυτό το κίνητρο.Σ αυτές της ιστορικές αναμετρήσεις ,που για πρώτη φορά στην Ελλάδα έφεραν στην διαχείριση της εξουσίας μια Αριστερή κυβέρνηση, το πρόταγμα για τον “μέσο”Ελληνα ήταν άλλο.Να πεί στους έξω πως “ως εδώ”.Πως ακριβώς η Ελλάδα δεν είναι ο παρίας της Ευρώπης και πως -πιθανόν-μπορεί να “τρίξει τα δόντια”της…

Ηταν λοιπόν “οικονομικό”το πρόταγμα; Οχι .Ηταν ξεκάθαρα Εθνικό.Αυτό φάνηκε πέρα για πέρα με το πράγματι υπερκομματικό “ΟΧΙ” του δημοψηφίσματος.

Από αυτόν λοιπόν τον ψηφοφόρο η κυβέρνηση αυτής της Αριστεράς ζήτησε να “κατανοήσει” την Συμφωνία των Πρεσπών.

Λοιδορώντας τον επιπλέον ως “Μακεδονομάχο”και “φασίστα”για την συμμετοχή του στα ογκώδη συλλαλητήρια.(Καλά κανείς από το κυβερνητικό επιτελείο δεν είδε ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ σ αυτά;)

Και επιμένοντας σταθερά και συνθηματολογικά, ειδικά στον δεύτερο χαρακτηρισμό, παρά την αποδεδειγμένα ελάχιστη συμμετοχή και καθόλου συμβολή, του φασιστικού μορφώματος στα συγεκκριμένα συλλαλητήρια. Αντί “να κατέβει” δίπλα στον πολίτη και να εξηγήσει.

Ετσι λοιπόν η κάλπη στις 26 Μαΐου έδειξε συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στην Μακεδονία. Στην κατεξοχήν περιφέρεια που έχει πληγεί από την οικονομική κρίση ήδη από το ξεκίνημα της.

Ενώ -αντίθετα -στην Κρήτη με το κατά πολύ υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα,τουλάχιστον οι δύο μεγάλοι νομοί (Ηρακλείου και Χανίων) επέμειναν, στην κυβερνητική επιλογή.

Αρα, ξεκάθαρα, δεν επρόκειτο για ζήτημα “παροχών”. Ούτε “επιδομάτων”,ούτε “13ης σύνταξης”.

Με την παροχή ”άρτου” ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά του αυτήν την κρίσιμη μάζα των εκλογέων.

Και όχι μόνο δεν τους κράτησε ,αλλά ,έναντι πάσης προσδοκίας ,τους έσπρωξε ο ίδιος στην αγκαλιά του αντιπάλου.

Ναι, οι όποιες “διαρροές ” εκτιμούσε η Κουμουνδούρου πως θα έφευγαν προς τα ακρα της δεξιάς λόγω “Μακεδονικού” ,χωρίς να επωφεληθεί η ΝΔ , πήγαν… ακριβώς στην ΝΔ.

Ακριβώς όπως το διαβάζετε: Ενα μεγάλο μέρος των νυν ψηφοφόρων της ΝΔ προήλθε απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ

Γιατί;

Μα είπαμε .Δεν πρόκειται για ακραίους ανθρώπους .Πρόκειται ακριβώς για τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους.

Οι οποίοι έπειτα από μιά πενταετία σκληρού λαικισμού ,επέλεξαν κάτι διαφορετικό.

Εκείνον που εκφράζει ακριβώς ο πρόεδρος του άλλου “πόλου εξουσίας”, ο οποίος ορθότατα, από την πρώτη ημέρα της εκλογής του στη θέση του προέδρου της ευρύτερης παράταξης της “λαικής δεξιάς”, δεν “ψάρεψε” ούτε μιά στιγμή στα θολά νερά του επικίνδυνου, έως γραφικού, “υπερπατριωτισμού”, αλλά έπεισε με τη σειρά του αυτούς ακριβώς του κεντρώους ψηφοφόρους ,πως στο προκείμενο,τις τύχες του Ελληνικού κράτους μπορεί να τις διαχειριστεί καλύτερα εκείνος που πράγματι είναι ιδεολογικά ταυτισμένος στην οικονομία της “ελέυθερης αγοράς”και δεν κραυγάζει για “προδοσία” αλλά μιλά για “ξεκάθαρα κακή και ζημιογόνα για την Ελλάδα συμφωνία” στην περίπτωση των “Πρεσπών”, επιδεικνύντας τι;

Ρεαλισμό.

Ρεαλισμό ,που επέδειξε μόνο κατόπιν εορτής ο Πρωθυπουργός.

Εξαγγέλοντας ορθά εθνικές εκλογές τον Ιούλιο.

Στις οποίες με βεβαιότητα η διαφορά των δύο “πόλων” θα εκτοξευθεί σε διψήφια ποσοστά.

Αλλά, τουλάχιστον,θα προλάβει την πλήρη διάλυση της πρώην “κυβερνώσας αριστεράς”, καθώς πέραν της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ (ναι το ΠΑΣΟΚ) της σκληρά λοιδωρηθείσης, αλλά με τον ομοίως ρεαλιστικό πολιτικό λόγω Φώφης, είναι εδώ για να “επανασυλλέξει” την εκλογική του βάση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά τώρα, μετά την απομάκρυνση Βενιζέλου.

Γιώργος Δ. Παπαδάκης