Μια άγρια Ορχιδέα. Τσαλαπατημένη…

Γράφει ο Γιώργος Δ.Παπαδάκης.

Μπράβο στο Φοίβο Δεληβοριά.

Που κάνει ότι μπορεί για να ξεσκίσει ότι έχει απομείνει από το Ήθος της Αριστεράς.

Ουδόλως με αφορά ο «στόχος» του τραγουδοποιού .

Ομοίως θα έγραφα κι αν στόχευε τον χειρότερο εχθρό μου.

Ασφαλώς -ως Καλλιτέχνης- έχει μια ελευθεριότητα.

Δεν μπαίνει σε «κλισέ» κομματικά.

Και λογικά δεν είναι δογματικός…

Ούτε κανείς μπορεί να του ζητήσει το λόγο.

Έτσι εκφράζεται λοιπόν, κατά πως κρίνει:

«Όταν ένας άνθρωπος σώζεται από τον θάνατο στη δική σου αγκαλιά, παύεις να έχεις αυτή τη μοσχαρίσια φάτσα κι αυτή την “αρχιδίσια ερημιά” που εκπέμπουν άτομα, όπως ο συγκεκριμένος υπουργός. Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι από στίχο σε καινούργιο μου τραγούδι. Μια μέρα έβλεπα αυτόν τον υπουργό να μιλάει. Μετά άλλαξα κανάλι και μίλαγε ο Λιάγκας. Το βράδυ είδα στον ύπνο μου δύο γιγάντια αρχίδια που πετούσαν πάνω απ’ την πόλη. Κι έγραψα ένα τραγούδι, την Άγρια Ορχιδέα».

Δεκαετίες όμως τώρα, παρακολουθώ καλλιτέχνες, λόγιους κι ανθρώπους γενικά της πνευματικής δημιουργίας, μεγάλους, που όντως έχουν δημιουργήσει  πολιτισμό, που έχουν αφήσει κληρονομιά γενναία στους επόμενους, ανθρώπους που είχαν γίνει ήδη «μύθος» εν ζωή, να μην εκμεταλλεύονται το «όνομα» και την φήμη τους  -«ποιητική αδεία»- για να γίνουν «νόμιμα» χυδαίοι στο δημόσιο λόγο τους, ακόμη κι αν είχαν ή έχουν αιτία.

Μέσα σ’ αυτούς παλιούς ,που βίωσαν «μακρονήσια», καταδίκες θανατικές  και σχεδόν δια βίου φυλακίσεις. Και νεότερους που έζησαν τα ίδια, αν και σε πιο σύντομα χρονικά διαστήματα και βέβαια βασανιστήρια, τρόμο και ταπεινώσεις κάθε είδους…

Κανείς λόγιος, κανείς καλλιτέχνης, όσο «αθυρόστομος» κι αν υπήρξε στην τέχνη του, δεν αφέθηκε να του σαλέψει το νου η «περίφημη» αναγνωρισιμότητα.

Κανείς δεν επίτρεψε στον εαυτό του να γίνει θύμα της χυδαιότητας.

Και να μιλήσει, αριστερός ων, ακριβώς με τον τρόπο που μιλούσαν οι πρώτοι εθελοντές των Ταγμάτων Ασφαλείας,μαστουρωμένοι και πιωμένοι στα καταγώγια της Αθήνας και του Πειραιά…

Αλλά ο εν λόγω καλλιτέχνης, απεφάνθη, πως Δεληβοριάς κοτζαμάν, μπορεί και «ήθος» να διδάξει κατά πως αυτός το βλέπει, ασφαλώς.

Στο όνειρο του.

Τόσο έντονα ώστε να εμπνέεται από την εικόνα, σθεναρά, των δύο γιγάντιων ιπταμένων όρχεων .

Τόσο σθεναρά που να συγχέει το ομόηχο των λέξεων που περιγράφουν, τα αντρικά γεννητικά όργανα με το κατεξοχήν «θηλυκό» λουλούδι.

Την Ορχιδέα.

Ποτέ στην Ελλάδα των εμφύλιων παθών,ουδείς καλλιτέχνης ή ακόμη και ο πλέον «φθηνός» και φανατικός της πολιτικής, δεν εκφράστηκε μ αυτόν τον τρόπο για πολιτικά αντίπαλο πρόσωπο.

Ουδείς ποτέ άνθρωπος της τέχνης έριξε την Τέχνη τόσο χαμηλά.

Ουδείς ποτέ επιχείρησε τόσο φτηνά να πουλήσει τον πνευματικό του κόπο…

Έναν δίσκο εν προκειμένω…

Μπράβο λοιπόν Φοίβε.

Που έκανες ότι μπορούσες να ξεσκίσεις το Ήθος και της Αριστεράς και του Δημόσιου Βίου.

Για έναν δίσκο…