Politica 89.8
Το σόου ολοκληρώθηκε, τα “Τέμπη” της ζωής μας παραμένουν
Η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας τέλειωσε αλλά ο πιο εύστοχος τίτλος που διάβασα και αποτυπώνει ακριβώς αυτό που είναι στο μυαλό και τη σκέψη των Ελλήνων είναι: “η πρόταση απορρίφθηκε, αλλά η δυσπιστία παραμένει”.
Οι πολιτικοί κονταροχτυπήθηκαν στη Βουλή, χειροκρότησαν ο ένας τον άλλο για τις ευφάνταστες δικαιολογίες που βρήκαν για το πόσο…δε φταίνε για την τραγωδία, οι ειδικοί συνεχίζουν να επιχειρούν να βρουν το φως στο τούνελ των ερευνών και νέες αυτοψίες πραγματοποιούνται από κλιμάκιο της πυροσβεστικής στο κομμάτι της μοιραίας αμαξοστοιχίας 2 χρόνια μετά τα Τέμπη (!),
Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους παρακολουθούν με οργή το σκηνικό του παραλόγου, όπως ο Παύλος Ασλανίδης, που “άνοιξε” την καρδιά του στον Politica 89.8 και περιέγραψε πώς μπορεί να νιώθει ένας πατέρας που “έχασε” το παιδί του , ακούγοντας καβγάδες στη Βουλή και χειροκροτήματα, αλληλοκατηγορίες χωρίς ουσία, αλλά χωρίς κανείς να μπορεί να διασφαλίσει αυτή τη στιγμή ότι θα αποδοθεί η δικαιοσύνη όσο ψηλά κι αν χρειαστεί να φτάσουν οι δικαστικές αρχές και ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον.
Μόνη αχτίδα ελπίδας προκύπτει από την πρόθεση για αναθεώρηση του άρθρου περί ευθύνης υπουργών, έτσι ώστε κανείς πια να μην βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Ωστόσο είναι σαν η υπόθεση των Τεμπών να επιχειρείται να κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες, να την θέσουν στο παρελθόν πριν καν στεγνώσει το μελάνι για τα δεκάδες αναπάντητα “γιατί” και να κρύψουν το θέμα κάτω από το χαλί των βαραύτατων διαχρονικών ευθυνών τους.
Όμως οι πολιτικοί ξεχνούν ότι ο λαός έγραψε ιστορία με τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια .
Ζήτησε οξυγόνο…
Δικαιοσύνη…
Κράτος Δικαίου
Τέλος της διαφθοράς
Ζήτησε όχι μόνο απόδοση ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά να αλλάξει κάτι στα καθημερινά “Τέμπη” της ζωής μας.
Ο όρος είναι “βαρύς” …αλλά μήπως η ίδια ανασφάλεια δεν υπάρχει και για την υγεία, την παιδεία και μήπως δεν παραμένει ο τεράστιος φόβος για την ασφάλεια μεταφορών;
Ποιος γονιός αισθάνεται ασφαλής όταν το παιδί του μπαίνει ,ακόμη και τώρα, στο τρένο;
Γι αυτό λέω, ίσως οι πολιτικοί καλό θα ήταν να ασχοληθούν με τα “Τέμπη” της ζωής μας αντί να αλληλοχειροκροτούνται και να ακούσουν για μία φορά αυτό που τους λένε οι πλατείες και όχι οι επικοινωνιακοί τους σύμβουλοι για να “γαντζωθούν” από την εξουσία…
Όχι τίποτα άλλο… αλλά εξακολουθούμε να “μην έχουμε οξυγόνο…”
