Politica 89.8
Οι τρεις λέξεις που σήκωσαν τους Έλληνες από τον καναπέ και θα μας “στοιχειώνουν”
“Δεν έχω οξυγόνο”….Μόλις τρεις λέξεις που κουβαλούν πόνο για το τι συνέβη τη μοιραία βραδιά Τέμπη και οργή για το τι καταδεικνύουν για τις πραγματικές συνθήκες του εγκλήματος. Κάποια από τα παιδιά ήταν ζωντανά, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να επιβιώσουν…
Τρεις μόνο λέξεις κατάφεραν να σηκώσουν τους Έλληνες από τον καναπέ τους. Κατάφεραν να γεμίσουν πλατείες σε 110 πόλεις της χώρας. Είδαμε πρωτόγνωρες για τα σημερινά δεδομένα, συγκεντρώσεις. Στιγμές που καταγράφηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο, καθώς το σύνθημα ¨Δεν έχω οξυγόνο” έγινε “Δεν έχω Δικαιοσύνη”. Ούτε τα μνημόνια, ούτε οι σκληρές περικοπές, ούτε τα αυστηρά μέτρα της πανδημίας, ούτε καν άλλες μεγάλες τραγωδίες με δεκάδες θύματα δεν κατάφεραν να βγάλουν με τέτοια μαζικότητα τους ανθρώπους στους δρόμους… άνθρωποι κάθε ηλικίας, με τα ίδια συναισθήματα και τον ίδιο “κόμπο” στο λαιμό.
Η κραυγή της μάνας έγινε και δική μας κραυγή…
Η αδικία που “πνίγει” τους συγγενείς, αδικία που “πνίγει” κι εμάς.
Τα ερωτήματα που δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν τα βράδια, “στοιχειώνουν” πια και τη δική μας ζωή.
Κι έπειτα ήρθε η παραδοχή. Αναδίπλωση του πρωθυπουργού στη συνέντευξή του καθώς αναφερόμενος στα Τέμπη παραδέχτηκε ότι αν ήξερε όσα γνωρίζει τώρα, δεν θα έλεγε αυτά που είπε τότε…Ακόμη πιο αποκαλυπτική ήταν η παραδοχή ότι η Εξεταστική Επιτροπή δεν αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή…και “κερασάκι” στην τούρτα το γεγονός ότι ξαφνικά δεν είχε πια τη βεβαιότητα ότι η εμπορική αμαξοστοιχεία δεν μετέφερε εύφλεκτη ύλη .
Το θέατρο του παραλόγου που περνά μπροστά από τα μάτια μας συνεχίζεται, με ¨αμαρτωλές¨ συμβάσεις να αντιμετωπίζονται σαν κουρελόχαρτα ενώ από αυτές κρέμεται η ασφάλεια των επιβατών, με μάρτυρες που αρνούνται να καταθέσουν στοιχεία “γιατί δεν κατάλαβαν την μετάφραση”, υλικό από κάμερες που “εξαφανίζεται” μυστηριωδώς, πραγματογνώμονες που φοβούνται μην “πάθουν κάτι” -σε μια όμως κατά τα άλλα ευνομούμενη πολιτεία- εκρήξεις και “μανιτάρια” που καταγράφηκαν σε βίντεο, αλλά θέλουν να πείσουν τους πάντες ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν, ευθύνες που γίνονται μπαλάκι του πινγκ – πονγκ, ενώ 57 ψυχές δεν θα “γυρίσουν” ποτέ από αυτό το ταξίδι…
Κι ακόμη χειρότερα, θλιβεροί πολιτικοί που χλευάζουν μανάδες και πατεράδες που έχουν χάσει τα παιδιά τους, για να “γαντζωθούν” λίγο ακόμη στην καρέκλα τους.
Μόνο που οι τρεις λέξεις , από τις τελευταίες που πρόλαβαν να αρθρώσουν τα θύματα των Τεμπών, πλέον δείχνουν το δρόμο για δικαίωση…
