Politica 89.8
Ψηφίζουμε όπως οι έφηβοι, την περίοδο που ήμασταν μαθητές …όπως ακριβώς κάναμε τις επιλογές μας για το 15μελές του σχολείου. Ακόμα και ως ενήλικες κάποιοι επιλέγουμε τον πιο όμορφο, τον πιο δημοφιλή, εκείνον που έχει την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, λαμπερή οδοντοστοιχία και κείνη που “γράφει” καλύτερα στο γυαλί και πρωταγωνιστεί στα περιοδικά.
Δανείζομαι την άποψη μιας γνωστής ψυχολόγου που άκουσα στα τηλεοπτικά παράθυρα που με επανέφερε με τον πιο “άκομψο” τρόπο στην πραγματικότητα, κάτι σαν ανώμαλη προσγείωση δηλαδή στο δρόμο για τις κάλπες.
Γιατί το’χα πάντα απορία: μα πως γίνεται ο πανέμορφος… πλην όμως μη κατάλληλος υποψήφιος ,όχι μόνο να παίρνει το πολυπόθητο “χρίσμα”, αλλά και να “σαρώνει” στις εκλογές; Πως γίνεται να θεωρείται η πλέον ιδανική για τη θέση, μια υποψήφια που έχει όλα τα προσόντα να πρωταγωνιστήσει στη σκηνή ή στις πασαρέλες αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων της πολιτικής;
Μήπως τελικά δεν ξεπεράσαμε ποτέ την περίοδο της εφηβείας και αποφασίσαμε να κρίνουμε τον/την υποψήφια από το συνολικό “πακέτο” και όχι από τις ικανότητες να μας εκπροσωπήσει στην Βουλή ή το Κοινοβούλιο;
Θα μου πείτε στερεότυπα… όλη μας τη ζωή δεν διδαχθήκαμε να ΜΗΝ βάζουμε ταμπέλες;
Πράγματι, μακριά από μας στερεότυπα και ταμπέλες, προκαταλήψεις και αντιλήψεις άλλης εποχής.
Για μια φορά όμως ας κρίνουμε με βάση τη λογική, τις πολιτικές απόψεις, τις θέσεις και τις ικανότητες ενός προσώπου ανεξαρτήτου εμφάνισης και δημοφιλίας. Γιατί αν αποκτήσει την εξουσία που του δίνουμε θα παίρνει αποφάσεις για εμάς, ίσως και χωρίς εμάς…
Όσο για εκείνους που ψηφίζουν με βάση ποιος θα τους “βολέψει” σε μια θέση ή θα τους εξασφαλίσει περισσότερα προσωπικά οφέλη, τίποτα πιο προσωρινό και μικρόψυχο από την ιδιοτέλεια γιατί στο τέλος θα γυρίσει “μπούμερανγκ” σε βάρος όλων μας. Κάπως έτσι δομήθηκε διαχρονικά μια κοινωνία και ένα ολόκληρο κράτος, βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις, καταδικασμένο στην αποτυχία.
Κι επειδή η κολοκύθα δεν θα γίνει άμαξα και τα ποντίκια, άλογα… καλύτερα να μην πιστεύουμε σε “παραμύθια”, αλλά ας επιλέξουμε για τον τόπο μας το πρόσωπο που θα μας πείσει ότι θα παλέψει με πραγματικούς όρους, σε έναν πραγματικό κόσμο για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων.
