Ο Αντώνης Καργιώτης “αποκάλυψε” το τέρας που κρύβουμε μέσα μας

Το στομάχι σφίγγεται και η εικόνα στοιχειώνει το μυαλό μας. Ξανά και ξανά το ίδιο καρέ προβάλλεται μπροστά στα μάτια μας και στο μυαλό μας, με τον άτυχο Αντώνη Καργιώτη να απωθείται από μέλη πληρώματος πλοίου και να πνίγεται αβοήθητος στο λιμάνι Πειραιά. Λίγα μέτρα από τη στεριά βυθίζεται στα νερά -όχι ακριβώς μόνος- αλλά με ψυχρά αδιάφορους “θεατές”.

Πολύ περισσότερο από την ίδια την βάρβαρη πράξη, μας “πνίγει” η οργή για το γεγονός ότι μια ανθρώπινη ψυχή βρισκόταν μέσα στα νερά και βυθιζόταν χωρίς – σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες- κανείς να απλώσει το χέρι του…

Οι διάλογοι που ακολούθησαν μεταξύ του πληρώματος κάνουν την υπόθεση ακόμη πιο τρομακτική. Λόγια που δεν χωρά ανθρώπινος νους.
Ευτυχώς το βίντεο αποτυπώνει κάθε κίνηση, κάθε κτηνώδη πράξη…Αν δεν υπήρχε το βιντεοληπτικό υλικό κανείς δεν γνωρίζει αν θα μαθαίναμε ποτέ για τον άδικο θάνατο του Αντώνη, για τον τρόπο που “χάθηκε”, είναι η “φωνή” του καθώς ο ίδιος δεν μπορεί πια να μας πει την αλήθεια.

Εξάλλου αφού δεν μπορεί πια να υπερασπιστεί την αλήθεια του, ο κόσμος έγινε στη συνέχεια η φωνή του, ζητώντας δικαίωση.
Δεν ξέρω τι είναι εκείνο που με τρομάζει περισσότερο.
Η αποκτήνωση;
Η βάρβαρη πράξη που μάλιστα θα έμενε στην αφάνεια;
Η παγερή αίσθηση αδιαφορίας;
Η έλλειψη ενσυναίσθησης;

Άραγε αν δεν υπήρχε το στοιχείο τη διαφορετικότας, θα ήταν άλλη η στάση του πληρώματος;

Όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Πάνω απ’ όλα με τρόμαξε το τέρας που “κρύβεται” μέσα μας. Όλοι παλεύουν με τους δαίμονές τους ,αλλά μάχονται να τους νικήσουν.
Γιατί όπως είπε ο μεγάλος μας Μάνος Χατζιδάκις “όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις”… κι εγώ δεν θέλω να τους μοιάσουμε. Δεν θέλω να χαθεί η ανθρωπιά μας, ούτε η ανάγκη να μπαίνουμε στη θέση του άλλου.

Οι φωνές και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν μετά τον άδικο θάνατο, οι κραυγές ότι “πρόκειται για δολοφονία” απέδειξαν ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα… το τέρας μέσα “δαμάστηκε” έστω και για λίγο…