Ντράπηκε και η ντροπή με τα ειδικά σχολεία

Αν θέλεις να διαπιστώσεις την ευαισθησία και την κοινωνική πολιτική μιας κοινωνίας, εξέτασε πως αντιμετωπίζει ασθενείς, ηλικιωμένους και μαθητές.

Όταν δε πρόκειται για παιδιά με αναπηρία τότε αποτυπώνεται κι ο βαθμός ενσυναίσθησης και αποτελεί δείγμα πολιτισμού να δώσεις στα παιδιά μια ευκαιρία στη ζωή…να διασφαλίσεις την αξιοπρέπειά τους.

Αν λάβουμε υπόψιν πως αντιμετωπίζουμε εμείς τα παιδιά με αναπηρία μόνο ντροπή θα αισθανθούμε…

Η κατολίσθηση στο οικόπεδο του ΕΝΕΕΓΥΛ και του ΕΕΕΚ Ηρακλείου στον Αϊ Γιάννη Χωστό απλά αποκάλυψε την τρομακτική ”γύμνια” μας. Η γη υποχώρησε και ευτυχώς συνέβη σε στιγμή που το σχολείο ήταν κλειστό. Στο σημείο ακριβώς που τα παιδιά είχαν τον κήπο τους , ακριβώς εκεί, η γη χάθηκε και αναδείχθηκε το μεγαλείο ανευθυνότητας της πολιτείας που επέλεξε τον πλέον ακατάλληλο χώρο για να στεγάσει ειδικά σχολεία.

Πως μπορεί να αποκαλούνται ειδικό σχολείο μερικές αίθουσες ατάκτως ερριμμένες στην άκρη του γκρεμού;
Πως αποκαλούμε σχολείο τάξεις όπου το κρύο και υγρασία κυριαρχούν;
Πως μπορεί να γίνει μάθημα με διαρκώς περιφερόμενους εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους;
Πως μπροούν τα παιδιά να φοιτούν σε έναν χώρο όπου κανείς δεν θα ήθελε να στείλει τα παιδιά του;
Πως να διδάξουν καθηγητές που τρέχουν να καλύψουν τα άκρως απαραίτητα και αναγκαία όπως να μην χτυπήσουν τα παιδιά, να μην “ξεπαγιάσουν” και να μην κινδυνεύσουν σε έναν ακατάλληλο χώρο;

Αλλά βλέπετε είναι παιδιά με αναπηρία.

Κανείς δεν θα κόψει λαμπερές κορδέλες εγκαινίων και κανείς δεν θα φροντίσει να αποκτήσουν την εκπαίδευση και τη φροντίδα που τους ανήκει. Οι γονείς τους αρνούνται να τα ξαναστείλουν στις αίθουσες, προειδοποιούν με κινητοποιήσεις, ζητούν μεταστέγαση, ζητούν το νέο κτίριο που ανήκει στα παιδιά αυτά και που χρόνια περιμένουν καθώς περνά μέσα από τις γνωστές χρονοβόρες διαδικασίες.

Στην σύγχρονη Ελλάδα όμως η ειδική αγωγή παραμένει ο μεγάλος “ζητιάνος”. Ο φτωχός συγγενής. Οι μαθητές “βολεύονται” με ελάχιστα ή και με τίποτα. Οι γονείς σπάνια έχουν “φωνή”και ακόμη πιο σπάνια λαβάνεται υπόψιν. Συνήθως για τις εκάστοτε κυβερνήσεις αυτού του τόπου οι οικογένειες και τα ΑμΕΑ παραμένουν  πρόσωπα ”αόρατα”.

Το αποδεικνύουν τα αναρίθμητα παραδείγματα ακατάλληλων σχολείων , αιθουσών, ελλείψεων εκπαιδευτικών και τραγικών συνθηκών υπό τις γίνεται μάθημα .

Το πότε θα υποχωρήσει η γη κάτω από του σχολείου στον Αϊ Γιάννη Χωστό, δυστυχώς ήταν μόνο θέμα χρόνου.

Θέμα χρόνου όμως δυστυχώς δεν είναι πότε θα αποκτήσουν τα παιδιά αυτό που τους αξίζει. Θέμα ευαισθησίας και προτεραιοτήτων είναι (που σε αυτή τη χώρα μας λείπει)…