Από το «θα έρθουμε βράδυ» στο «Εfharisto poli file!»

Γράφει η Φιλία Σαριδάκη 

Από την επιθετική ρητορική της τουρκικής ηγεσίας και τις απειλές, στην ξαφνική στενή φιλία και την ελληνοτουρκική αλληλεγγύη.

Από τις θρασύτατες τοποθετήσεις υψηλόβαθμων στελεχών, στους ύμνους για την ελληνική αποστολή βοήθειας και τον αλτρουισμό. Η ξαφνική εναλλαγή στην στάση της τουρκικής κυβέρνησης μετά την αποστολή της ελληνικής ΕΜΑΚ στη δοκιμαζόμενη χώρα και τις θριαμβευτικές διασώσεις , ξάφνιασε κάποιους.

 Για άλλους απλά ανέσυρε από τη μνήμη εποχές του 1999 όταν σεισμός 7,6 Ρίχτερ «χτύπησε» τη γείτονα και η Ελλάδα λειτουργώντας με πανομοιότυπο τρόπο – όπως έπρεπε- έστειλε διασώστες για να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Λίγο αργότερα όταν ο σεισμός της Αθήνας θα συγκλονίσει τη χώρα σκορπώντας το θάνατο και η τουρκική ΕΜΑΚ θα σπεύσει να ανταποδώσει την κίνηση ανθρωπιάς του «γείτονα». Η «διπλωματία των σεισμών» είχε κάνει τα πρώτα της βήματα επιχειρώντας να πάρει τη θέση της σκληρής αντιπαράθεσης, των ψυχροπολεμικών σχέσεων και της πορείας που θα οδηγούσε κοντά στην απόλυτη (πολεμική) ρήξη λόγω των Ιμίων.

 24 χρόνια μετά η ιδιότυπη διπλωματία των φυσικών καταστροφών έρχεται να καλύψει και πάλι αυτό που δεν κατάφεραν οι αναρίθμητες συναντήσεις, ανούσιες επαφές και επισκέψεις υποκρισίας καθώς από τη μία οι δύο πλευρές εμφανίζονταν να συμφωνούν σε διάλογο και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και από την άλλη με φλογερό λόγο η τουρκική πλευρά εξαπέλυε επιθέσεις σαν να μην προηγήθηκαν οι υποσχέσεις για ελληνοτουρκική προσέγγιση.

Πάνω στα ερείπια και τα χαλάσματα των ισοπεδωμένων τουρκικών πόλεων οι Τούρκοι συνειδητοποίησαν ότι η ελληνική αποστολή ήταν η πρώτη που έφτασε στη χώρα τους, ότι Έλληνες και Τούρκοι διασώστες «πάλεψαν» δίπλα- δίπλα για να σώσουν εγκλωβισμένους, ότι η ανθρωπιστική βοήθεια δεν γνωρίζει σύνορα και ότι σε στιγμές όπου επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι φαίνεται ποιοι πραγματικά θέλουν να βλάψουν και ποιοι να βοηθήσουν ή να συνυπάρξουν αρμονικά.

Ίσως απλά να συνειδητοποίησαν ότι όλο αυτό το διάστημα οι δύο λαοί δεν είχαν τίποτα να μοιράσουν. Ήταν οι πολιτικές ηγεσίες που «έχτιζαν» διαφορές και πυροδοτούσαν τεχνηέντως πολεμικό κλίμα. Ήταν ο «Σουλτάνος» που κατέχοντας καλά την «τέχνη» του λαϊκισμού θεωρούσε ότι συσπείρωνε τους ψηφοφόρους του, εξάλλου για εκλογές πάμε…εξάλλου «στάχτη στα μάτια» ήθελε να ρίξει για τα πολλά σκάνδαλα διαφοράς και τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος.

Κι αν από το απειλητικό «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ», φτάσαμε αισίως στο «Εfharisto poli file» –όπως ανέφερε σε πρωτοσέλιδό της η τουρκική εφημερίδα ευχαριστώντας τους διασώστες και τον ελληνικό λαό- τίποτα δεν διαβεβαιώνει ότι οι δεσμοί «αγάπης» θα κρατήσουν για πολύ. Όταν θα «καθίσει» η σκόνη από τις χιλιάδες πολυκατοικίες που κατέρρευσαν και θα επιχειρήσει η Τουρκία να πάει στην «επόμενη μέρα», θα διαφανεί αν η ελληνοτουρκική προσέγγιση είναι πραγματική ή θα ενδώσει και πάλι στις «σειρήνες» της μικροπολιτικής του Ερντογάν….