Τον τόπο σου τον έχουν κάνονικα (ξε) γραμμένο

Είναι η άβολη στιγμή που διαβαζεις το δελτίο τύπου και συνειδητοποιεις πως το μόνο που αλλάζει είναι ο φορέας που πάτησε το enter της αποστολής. Γράφει η Αντιγόνη Ανδρεάκη στο Politica.gr.

Είναι η ίδια άβολη στιγμή που τους τελευταίους μήνες έχεις μιλήσει στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, έχεις γραψει το ίδιο και ξανά το ίδιο ρεπορτάζ και το μόνο που αλλάζει είναι οι προθεσμίες. Το αίτημα παραμένει το ίδιο.

Είναι γνωστό τοις πάσι πως η φετινή ελαιοκομική περίοδος έκλεισε με μεγάλες απώλειες για την Κρήτη. Με 40% μειωμένη την παραγωγή από άλλες χρονιές. Με 40.000 τόνους λαδιού λιγότερους από πέρσι. Είναι γνωστές πλέον και οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Όχι μια αλλά πολλές. Κύριες και λιγότερο αντικειμενικες.

Τα χρήματα αυτής της απώλειας δεν έλειψαν μόνο από τους παραγωγούς κατά κύριο επάγγελμα.

Έλειψαν και λείπουν από την τοπική οικονομία. Λείπουν από την αγορά της Κρήτης που στο ταμείο παραδέχεται πως ο φετινός χειμώνας ήταν ο χειρότερος και από εκείνους που προηγήθηκαν της κρίσης που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα.

Το μήνυμα έχει σταλθεί στο και στα αρμόδια υπουργεία. Στάλθηκε από τους παραγωγούς, τους συνεταιρισμούς, τους συνδικαλιστές, τους βουλευτές, τους πολιτευτές, την Περιφέρεια, τα Επιμελητήρια. Στάλθηκε εν πάσει περιπτώσει. Πήγαν Αθήνα. Ξαναπήγαν Αθήνα. Συναντήθηκαν. Ξανασυναντήθηκαν. Ήρθαν και οι ίδιοι στην Κρήτη. Τους υποδεχθήκαμε. Τους πήγαμε σε καζάνια. Τους φερθήκαμε με την ίδια και ανάλογη υποτέλεια και καλοσύνη που φερόμαστε διαχρονικά στους υψηλούς μας επισκέπτες. Και μετά περιμέναμε. Και περιμέναμε. Και περιμένουμε.

Όπως περιμένουμε τον δρόμο. Το αεροδρόμιο. Το λιμάνι του Νότου. Τις οδικές αρτηρίες. Τα δίκτυα. Το μεταφορικό ισοδύναμο. Την προστασία της ντοματομαλλιέργειας. Τα μαθήματα οδικής ασφαλείας. Την ανάπτυξη. Την έννοια. Το ενδιαφέρον. Και περιμένουμε.

Και καθόμαστε σαν τίμιοι και γνήσιοι ιθαγενείς και καμαρώνουμε το καθρεφτάκι που μοιράζεται σε κάθε επίσκεψη υψηλού προσκεκλημένου. Ωραίο καθρεφτάκι. Καλογυαλισμένο. Φαίνεται ακριβό. Μόνο που κάθε φορά που το ανοίγεις για να καμαρώσεις την σπάνια ομορφιά σου, ο καθρέφτης είναι όλο και πιο θολωμένος. Και έφτασαν οι μέρες που πια δεν φαίνονται ούτε τα μούτρα σου καημένε μου ιθαγενή.

Αλλά εσύ εκεί να περιμένεις. Να εκλιπαρείς. Το αυτονόητο. Την μια έχασες την μεγάλη ευκαιρια των έργων. Την άλλη έχασες τα κοινοτικά κονδυλια. Έχασες στο μοίρασμα. Έχασες και στην μπάλα. Κοινώς έχασες. Κέρδισες βέβαια θα μου πεις τα διόδια. Μην αγχώνεσαι δεν υπάρχουν μελέτες. Κέρδισες και ένα καζίνο. Μην αγχώνεσαι δεν σε κόβω να περνάς ούτε απ’ έξω. Κέρδισες και ένα αεροδρόμιο υποθηκη. Μην αγχώνεσαι δεν ήταν δα και δικό σου. Κερδισες στην κανονικότητα. Μην αγχώνεσαι, δεν την ζεις ακόμη αλλά μπορείς να την φαντάζεσαι.

Ωστόσο μπορείς να συνέχισεις να ασχολείσαι με την απλή καθημερινότητα. Άλλωστε τον τόπο σου τον έχουν κάνονικα (ξε) γραμμένο.