Η ιστορία της Ειρήνης…

«Δες προσεκτικά αυτό το βίντεο» μου έγραφε φίλη εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής στέλνοντας μου στο messenger την ιστορία της 16χρονης Ειρήνης που έχει βάλει σκοπό να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες μαζεύοντας αρωματικά σαπουνάκια. Γράφει η Αντιγόνη Ανδρεάκη στο Politica.gr.

Το βίντεο το είδα πάνω από μια φορές την πρώτη από περιέργεια και τις υπόλοιπες θαυμάζοντας άλλοτε το λεξιλόγιο , άλλοτε το πάθος και κυρίως παρατηρώντας ένα παιδί που μόλις είχε επιστρέψει από μια επώδυνη περιπέτεια υγείας και θεραπείας σε νοσοκομείο της Γερμανίας . Μεταξύ μας το βρήκα και λίγο καρμικό καθώς εκείνο το βράδυ τα δικά μου προβλήματα φάνταζαν βουνό και κόντευαν να με πνίξουν… «Και γιατί τα προβλήματα της Ειρήνης δεν έπνιξαν εκείνη και τους δικούς της;» σκέφτηκα και κάπως έτσι η Ειρήνη μπήκε νοερά στην ζωή μου και ακριβώς την επόμενη ημέρα μπήκε και η μητέρα της μιλώντας μαζί μου στο ραδιόφωνο και εξηγώντας τους λόγους που η 16χρονη θέλει να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες.

Η Ειρήνη είναι ένα παιδί που γεννήθηκε με αυτισμό . Βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού όπως μας εξομολογήθηκε η μητέρα της . Όπως εκατοντάδες αλλά παιδιά που με γεωμετρική πρόοδο αυξάνονται στην χώρα μας . Η Ειρήνη όπως και πολλές ακόμα Ειρήνες, Μαρίες , Κωνσταντινοι και Γιάννηδες φτάνουν στο επίπεδο της εικόνας που εγώ θαύμασα στο βίντεο χάρη στο πείσμα των γονιών τους . Για να ακριβολογώ , στο πείσμα , στις θυσίες , στον αγώνα στην καθημερινή και αδιάκοπη προσπάθεια των γονιών τους. Που από την πρώτη ημέρα που θα πάρουν από επίσημα χείλη την γνωμάτευση για την κατάσταση του παιδιού τους μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή ξεχνούν πως ήταν η ζωή τους πριν … Πριν μάθουν , πριν διαβάσουν , πριν αναζητήσουν τους δεκάδες ειδικούς που θα μπουν στην ζωή τους για να μάθουν όσα ένα κράτος έχει χρέος να μάθει αλλά ποιος κράτος άραγε εξαντλεί το χρέος του απέναντι σε παιδιά που χρειάζονται ειδική στήριξη και αγωγή για να το κάνει και η Ελλάδα ; Η αλήθεια είναι πως σε κανένα άλλο κράτος παρά μόνο σε αυτά του τρίτου κόσμου και φυσικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει η ανάλογή αναλγησία και αδιαφορία.

Η εκπαίδευση , η στήριξη και η ανάπτυξη των παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού θεωρούνται αυτονόητη υποχρέωση. Στην Ελλάδα θεωρείται αναγκαστική πτήση τύπου ας το κάνουμε κι αυτό όπως όπως να τελειώνουμε. «Να έρθετε μια μέρα να δείτε το σχολείο Ειδικής Αγωγής» μου ζήτησε η μαμά της Ειρήνης … Θα έρθω υποσχέθηκα αλλά σχεδόν σίγουρη πως οι εικόνες πάλι θα μου προκαλέσουν εκείνη την αγανάκτηση που κάθε φορά νιώθει καθένας από εμάς . Οι διεκδικητές του αυτονόητου έχουν πολύ ακόμη δρόμο να διανύσουν σε μια χώρα που αδυνατεί ως κράτος όχι μόνο να καλύψει τις εκπαιδευτικές ανάγκες αυτών των παιδιών αλλά και να ανοίξει δρόμους και να δώσει ευκαιρίες όταν τα παιδιά ολοκληρώσουν την φοίτηση τους στο σχολείο .

«Τρέμω στην ιδέα του τι θα απογίνει το παιδί μου εάν ξαφνικά κλείσω το μάτια μου», μου είπε ένας φίλος πρόσφατα και εγώ που πάντα κάτι έχω να πω για να παρηγορήσω κάνοντας τα πίκρα γλυκά άφησα την σιωπή να πέσει στην συζήτηση μας ανάλογη με εκείνη την εκκωφαντική σιωπή και απουσία που αφήνει το κράτος να πέφτει πάνω σε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους …

Έως ποτέ;

Έως τότε που μια Ειρήνη θα σε κάνει να σκεφτείς πως όχι μόνο της αξίζει να μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες αλλά να μπει και όπου αλλού ονειρεύεται ανοίγοντας της πόρτες και όχι κλείνοντας της δρόμους … Τόσο απλό !!!