Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Γράφει η Αντιγόνη Ανδρεάκη.

Ξυπνάω κάθε πρωί, κοιτώ την ανατολή, καταπίνω για να ελέγξω εάν ο λαιμός μου είναι ξηρός… Προσπαθώ να ακούσω το σώμα μου, μήπως πονάς σήμερα; Δεν είναι ούτε σήμερα..ευτυχώς! Μπορώ να πάω στην δουλειά μου και σήμερα. Μπορώ να δουλεύω και σήμερα..Δεν με παίρνει να μην δουλέψω. Και γιατί βιοπορίζομαι από την δουλειά μου και γιατί με χρειάζεται η δουλειά μου…

Παίρνω μαζί μου τα φρούτα, τα κράκερ, ένα καφέ, στην δουλειά δεν έρχεται πια delivery, φοβόμαστε οτιδήποτε μας βάζει η βάζουμε άθελά μας σε κίνδυνο…

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Χτυπώ την πόρτα του γειτονικού διαμερίσματος. Είναι η μάνα μου μέσα. Άτομο υψηλού κινδύνου. Μόλις 60 ετών αλλά με ανίσχυρο ανοσοποιητικό σύστημα λόγω σοβαρής ασθένειας… Κάθε μέρα της χτυπώ την πόρτα… Εκείνη δεν ανοίγει ούτε το πρωί, ούτε το βράδυ… Έτσι ξέρει πως φεύγω και κάθε βράδυ επιστρέφω αφήνοντας στην εξώπορτα τα ψώνια της ημέρας… Τον πατέρα μου τον έχω χάσει.. Από καρκίνο… Ήταν μόλις 49…. Δεν θέλω να χάσω την μαμά μου… Άρα δεν επιτρέπεται να την αγκαλιάσω, να κλάψω από αγωνία στα χέρια της, να της επιτρέψω να δει την εγγονή της… Η μαμά μου ζει τρία μέτρα έξω από την πόρτα μου…

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Την ώρα που εγώ πάω στην δουλειά άλλοι τρέχουν στην παραλιακή, άλλοι στο σούπερ μάρκετ, άλλοι στο φαρμακείο …

Περνάω όλη μου την μέρα προσπαθώντας να βρω καλεσμένους στην εκπομπή… Να βγουν, να μιλήσουν, να ενημερώσουν, να πείσουν, να διαψεύσουν, να καθησυχάσουν, να ανησυχήσουν.

Ακούω τόσες πληροφορίες κάθε μέρα που στο τέλος της ημέρας δεν έχω πια αλλά ελεύθερο χώρο για να τις αποθηκεύσω…

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Πρέπει να δείχνω ψύχραιμη και ήρεμη στον “αέρα”.. Να βρω τι θα βάλω… Έκλεισαν τα εμπορικά.. Δεν έχουμε πια από που να προμηθευόμαστε ρούχα για τις καθημερινές μας τηλεοπτικές εμφανίσεις. Δεν ξέρουμε και πόσα από αυτά θα ανοίξουν ξανά μετά από αυτή την καταιγίδα.. Ούτε κάποιον να μας χτενίζει… Εδώ ο κόσμος πεθαίνει στην γειτονιά μας, αύριο και στο σπίτι μας τι θα βάλω με νοιάζει;

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Μιλάω με την κόρη μου μέσω Skype, της κάνω διάφορα αστεία και της υπόσχομαι πως το σαββατοκύριακο θα κάνουμε όσες ζωγραφιές θέλει… Η κόρη μου με φωνάζει miss κορονοϊό γιατί όλη μέρα λέει για αυτά μιλάω στις εκπομπές…. Η κόρη μου είναι παράδειγμα πειθαρχίας… Όλες αυτές τις μέρες δεν έχει ζητήσει να βγει έξω, να δει συμμαθητές, να έρθουν φίλες της στο σπίτι μας. Δείχνει να καταλαβαίνει όσα οι ενήλικοι δεν μπορούν… Όταν νιώθω πως αγχώνεται με όλες τις πληροφορίες που καθημερινά λαμβάνει παίζουμε το παιχνίδι των ονείρων…

Ονειρευόμαστε πως όταν όλα τελειώσουν θα περάσουμε μέρες ατελείωτες στο Λουτρό μας, στο Ξηρόκαμπος μας, στη Σητεία μας, στο Ελαφονήσι μας… Όλα μας!!!

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω…

Πως γίνεται αφού όλα είναι “μας” να μην τα υπερασπιζόμαστε όλοι ως “μας” … Αλλά ως” μου”…
Δεν είναι πια η ζωή μου… Είναι η ζωή μας! Και αφού είναι η ζωή μας πόσο χρόνο χρειαζόμαστε ακόμα για να συνειδητοποιήσουμε το “μας” ;

Πόσο χρόνο θεωρούμε πως έχουμε ακόμα ως πολυτέλεια για να αντιληφθούμε πως ο χρόνος μέτρα δραματικά αντίστροφα για όλους μας;

Δεν έχω χρόνο να θυμώσω… Προσπαθώ να μαζέψω δυνάμεις και να προχωρήσω στο αύριο..