Politica 89.8
Ρώμη, Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μαδρίτη… Η Λίβερπουλ είναι και πάλι εδώ, είναι και πάλι η νικήτρια του Champions League/Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης για 6η φορά στην ιστορία της. Και είναι η αρχή της εποχής του Γιούργκεν Κλοπ, ο οποίος έβαλε τέλος στην κατάρα των τελικών και πανηγυρίζει τον πρώτο του τίτλο με τους Reds, ελπίζοντας να ακολουθήσουν πολλοί. Αυτή, όμως, είναι μια κουβέντα που μπορεί να γίνει από αύριο. Προς το παρόν, στη Μαδρίτη, το Λίβερπουλ και όπου αλλού χτυπάει η καρδιά των Reds, είναι ώρα μόνο για πανηγυρισμούς. Και για μια αναγνώριση, για όλους τους υπόλοιπους, προς την Τότεναμ, η οποία κόντρα σε κάθε πρόβλεψη έφτασε ως τον τελικό και το πάλεψε όσο μπορούσε. Οπως της άξιζε, δηλαδή…
Το ξεκίνημα του τελικού ήταν ονειρικό για τη Λίβερπουλ και εφιαλτικό για την Τότεναμ, αφού στα 23 δευτερόλεπτα ο διαιτητής Σκόμινα -χωρίς να κριθεί ότι πρέπει να εξεταστεί το VAR- έδειξε πέναλτι για χέρι του Σισόκο, δίνοντας τη δυνατότητα στον Σαλάχ να κάνει το 0-1. Ηταν το 5ο πέναλτι των Reds (περισσότερα από οποιαδήποτε ομάδα) στο φετινό Champions League, ήταν το πρώτο γκολ Αιγύπτιου σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ήταν το πιο γρήγορο γκολ με πέναλτι σε τελικό, ήταν το 2ο πιο γρήγορο με πέναλτι γενικά στη διοργάνωση μετά το 2006. Ηταν, πάνω απ’ όλα όμως, το γκολ που έδινε στη Λίβερπουλ τη δυνατότητα να διαχειριστεί τον τελικό ακριβώς όπως θα είχε σχεδιάσει ο Γιούργκεν Κλοπ: Με προβάδισμα από νωρίς και χώρους για να τελειώσει τον αντίπαλο στις αντεπιθέσεις.
Τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι στο πρώτο ημίχρονο, υπό την έννοια πως οι Reds δεν “σκότωσαν” από νωρίς τους Spurs, αλλά και πάλι τα πράγματα για την ομάδα του Γερμανού ήταν καλά. Αυτή του Μαουρίσιο Ποκετίνο, άλλωστε, δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του πρώτου 45λεπτου να γίνει απειλητική, έχοντας απλά ένα (πολύ) άστοχο σουτ του Ερικσεν και έχοντας τον Κέιν που ερχόταν από απουσία δύο μηνών να είναι αυτός με τις περισσότερες επαφές (11), ανάμεσα στους συμπαίκτες του, στο ημίχρονο. Το οποίο, εν τω μεταξύ, έκλεισε όπως και όλα τα προηγούμενα (13) της Τότεναμ στο φετινό Champions League: Χωρίς προβάδισμα δηλαδή, με τους Λονδρέζους να έχουν απολογισμό 6-4-3 στο τέλος των παιχνιδιών.
Οντως, στο δεύτερο ημίχρονο η Τότεναμ μπήκε καλύτερα. Οι παίκτες του Ποκετίνο έδειχναν να το πιστεύουν περισσότερο και προσπάθησαν να πιέσουν τη Λίβερπουλ, η οποία άρχισε σχετικά νωρίς τις αλλαγές. Εξω ο Φιρμίνο για να μπει ο Οριζί, έξω ο Βαϊνάλντουμ για να μπει ο Μίλνερ, έξω και οι προσπάθειες του Ντέλε Αλι που βρισκόταν σε καλές θέσεις αλλά ποτέ δεν τελείωνε όπως έπρεπε τις φάσεις. Ετσι, οι προσπάθειες των Λονδρέζων -για τους οποίους μπήκε στο 66′ ο ήρωας του Αμστερνταμ Λούκας Μόουρα- έμεναν ημιτελείς και η Λίβερπουλ έμενε μπροστά στο σκορ, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην κούπα κάθε λεπτό που περνούσε. Ακριβώς όπως πλησίαζε, όλο και περισσότερο, ο Φαν Ντάικ τον Σον στο 75ο λεπτό, για να τον “καταπιεί” τελικά και να κρατήσει το 1-0.
Ηταν μια φάση που έδειχνε ότι η Τότεναμ το ήθελε και το πάλευε, αλλά και γιατί η Λίβερπουλ θα κρατούσε το προβάδισμα. Πίσω από τον Ολλανδό άλλωστε, ο οποίος πάντα προσφέρει ασφάλεια στους συμπαίκτες του, ήταν ο Αλισον, ο οποίος “μίλησε” κι αυτός όταν χρειάστηκε… Απέκρουσε το σουτ του Σον στο 80′, απέκρουσε το σουτ του Μόουρα δευτερόλεπτα λεπτά, απέκρουσε το πολύ ωραίο φάουλ του Ερικσεν στο 85′ και τελικά πανηγύρισε το 2-0 στο 87′ από το διαγώνιο σουτ του Οριζί! Αυτού, δηλαδή, που μπήκε ως αλλαγή και πέτυχε το 3ο του γκολ στο φετινό Champions League με 3 σουτ (!) και το 4ο συνολικά από τις 4 Μαΐου κι έπειτα -έχοντας τρία από τον Μάιο του 2017 μέχρι τότε- για να γράψει το 2-0 και να βάζει Red την Ευρώπη. Για ακόμη μία φορά. Την 6η…
Τότεναμ (Μαουρίσιο Ποκετίνο): Γιορίς, Τρίπιερ, Αλντερβάιρελντ, Βερτόνγκεν, Ρόουζ, Γουίνκς (66′ Μόουρα), Σισοκό (74′ Ντάιερ), Ερικσεν, Ντέλε Αλι (82′ Γιορέντε), Σον, Κέιν.
Λίβερπουλ (Γιούργκεν Κλοπ): Αλισον, Αρνολντ, Φαν Ντάικ, Μάτιπ, Ρόμπερτσον, Φαμπίνιο, Χέντερσον, Βαϊνάλντουμ (62′ Μίλνερ), Σαλάχ, Μανέ (88′ Γκόμες), Φιρμίνο (58′ Οριζί).
